တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးပါ

တစ္ခါက ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးဟာ ပန္းျခံထဲ ေျခစၾကၤာျဖန္႔ေနတုန္း လွပတဲ့ ေျမြေလးတစ္ေကာင္ စည္းရိုးနားက ဆူးခက္ေတြၾကားမွာ ျငိေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေျမြငယ္ကို ဘုရင္က ကယ္တင္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ဘုရင္ၾကီး ပန္းျခံထဲ လွည့္လည္ေနတုန္း အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
“အသင္ဟာ ဘယ္သူလဲ..? ဘယ္နည္းနဲ႔ နန္းေတာ္ထဲ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသလဲ”
“မထိတ္လန္႔ပါနဲ႔ အရွင္။ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးက နဂါးမင္းပါ။ ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔အတြက္ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္”
“ဘာေက်းဇူးမ်ားလဲ”

“မေန႔က ကြ်န္ေတာ့္မ်ဳိး သမီးေလး အရွင္ပန္းျခံထဲက ပန္းမ်ားကို႐ႈစားရင္း စည္းရိုးမွာ ျငိေနခဲ့တယ္။ အရွင္ကယ္တင္ခဲ့လို႔ သမီးေတာ္ေလး ေနေလာင္ျခင္းမွာ လႊတ္ကင္းခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပါတယ္။ အရွင္လိုရာ ေျပာပါ။ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ကူညီဖို႔အသင့္ပါ”
“အင္း…နန္းေတာ္မွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ အမ်ားအျပားရွိတယ္။ ဘာမွလိုေလေသး မရွိဘူးဆိုေပမဲ့ သတၱ၀ါတို႔ရဲ႔ ဘာသာစကားကို အကြ်ႏု္ပ္တတ္ခ်င္တယ္။ အကြ်ႏု္ပ္က ေက်းငွက္တိရိစာၦန္ေတြကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘာေတြေျပာေနမွန္း နားမလည္ခဲ့ဘူး”
“ဒါ မခက္ခဲပါဘူး အရွင္။ သူတုိ႔ရဲ႔ စကားကို နားလည္ခ်င္ရင္ ဒီေန႔ကစျပီး သူတို႔ရဲ႔အသားကို မစားပါနဲ႔။ သူ႔အသားကိုစားျပီး သူ႔စကားကို နားလည္တာမ်ဳိးက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သက္သတ္လြတ္စားျပီး ခုႏွစ္ရက္အတြင္း သူတို႔စကားကို အရွင္နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥကို အရွင္ လွ်ဳိ႔၀ွက္ထားရမယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သိသြားရင္ အစြမ္းျပယ္သြားလိမ့္မယ္”
နဂါးမင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ဘုရင္ၾကီးက နဂါးမင္းေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္နာခဲ့တယ္။ ခုႏွစ္ရက္ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္ၾကီး စားပဲြေတာ္ခံေနတုန္း ပိုးဖလံႏွစ္ေကာင္ရဲ႔ အသံကိုၾကားလုိက္တယ္။
ပိုးဖလံတစ္ေကာင္က
“ေတာ္… ဟိုၾကမ္းျပင္မွာက်ေနတဲ့ ထမင္းေစ့ကို သြားေကာက္ပါလား” လို႔ေျပာေတာ့ ေနာက္ပိုးဖလံတစ္ေကာင္က “စားခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္သြားေကာက္ပါလား”
“က်ဳပ္မပ်ံႏိုင္လို႔ ေတာ့္ကို ေကာက္ခိုင္းတာေပါ့။ အစကေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္ဆို ခုေတာ့ ထမင္းတစ္ေစ့ သြားေကာက္ဖို႔ေတာင္ ေတာ္မလုပ္ႏို္င္ေတာ့ဘူးလား”
“အစားပဲရွိျပီ အလႈပ္မရွိလို႔ ၀ေနတာေပါ့။ ၀ိတ္ေလွ်ာ့ပါဆုိေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး။ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားေရွ႕မွာ က်ဳပ္ကို ထမင္းသြားေကာက္ခိုင္းတာ ေသခိုင္းတာနဲ႔အတူတူပဲ။ ဘာလဲ မင္းေနာက္မီးလင္းေနလို႔ ငါ့ကို
ေသေၾကာင္းၾကံတာလား”
ပိုးဖလံႏွစ္ေကာင္ အခ်ီအခ်ေျပာေနတဲ့ စကားကိုၾကားေတာ့ ဘုရင္ၾကီးက မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ရယ္မိေတာ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ထရယ္တဲ့ ဘုရင္ကို မိဖုရားက ဘာေၾကာင့္ရယ္တာလဲ ေမးေတာ့ ဘုရင္က ဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း လက္ကာျပတယ္။
ထမင္းစားျပီး မိဖုရားနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနတုန္း အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက အိမ္ေျမႇာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားေျပာသံကို ဘုရင္က ၾကားလိုက္မိျပန္တယ္။
“ေဘးဖယ္ ရွင္မေရ..”
“ဒီေလာက္ညဥ့္နက္ေနျပီ ရွင္ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ေဘးအိမ္က မုဆိုးမဆီ သြားမလို႔လား”
“ဟာ.. ဒီမိန္းမ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။ ေဘးအိမ္ကနဲ႔ ငါ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး။ လူတကာကို မစြပ္စဲြနဲ႔”
“ေအာ္… ေက်းဇူးကန္းရဲ႔.. ရွင္က သူ႔ကို ကာဆီးကာဆီး လုပ္တာလား။ ေန႔တိုင္းပဲ အဲဒီမိန္းမေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ စကားမ်ားရတယ္။ မပတ္သက္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ခဏခဏ သြားေနရတာလဲ”
“ငါ ေဘးအိမ္ကို သြားတာမဟုတ္ဘူး။ မင္း ပူညံပူညံလုပ္လြန္းလို႔ နားေအးပါးေအး အျပင္ထြက္ေရွာင္မလို႔.. ဖယ္စမ္းပါ”
“မဖယ္ႏိုင္ဘူး ရွင္ေရ… အစကေတာ့ ကြ်န္မကို မခဲြမခြါဘဲ တစ္သက္လံုးခ်စ္မယ္ဆို။ အခုယူတာ တစ္လေတာင္ မရွိေသးဘူး။ ရွင္က က်ဳပ္ကို ခြါခ်င္ျပီလား”
အိမ္ေျမႇာင္ႏွစ္ေကာင္ လံုးရင္းဆန္ရင္း ေခါင္မိုးေပၚက ျပဳတ္က်လာျပီး အျမီးေတြ ျပတ္ကုန္တယ္။ “ေတာက္.. ဒီတစ္လ အျမီးျပတ္တာ သံုးခါရွိျပီကြ”
ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ ဘုရင္ၾကီးက မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ရယ္မိျပန္တယ္။ မိဖုရားက ေမးေတာ့ ဘုရင္က ဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း လက္ကာျပျပန္တယ္။
အဲဒီေန႔ကစျပီး ဘုရင္ဟာ ရုတ္တရက္ ထထရယ္ေနတတ္တယ္။ ၾကံဳရဖန္မ်ားလာေတာ့ မိဖုရားက “ဘုရင္ၾကီး တစ္ခုခုကို လွ်ဳိ႔၀ွက္ထားပံုရတယ္။ ငါ့အသက္နဲ႔ မျခိမ္းေျခာက္ခဲ့ရင္ သူေျပာျပမွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုျပီး ဘုရင္ၾကီးရယ္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို မေျပာျပရင္ ကိုယ့္ကိုအဆံုးစီရင္မယ္လို႔ မိဖုရားက ျခိမ္းေျခာက္ေတာ့တယ္။
ဘုရင္ၾကီးက လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ကို မေျပာျပခ်င္ေတာ့ “ခဏေနအုန္း.. က်ဳပ္အျပင္ထြက္ျပီး စိတ္အပန္း ေျဖလိုက္အုန္းမယ္။ ျပန္လာရင္ ေျပာျပမယ္” ဆိုျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ နန္းေတာ္ရဲ႔ တစ္ေနရာ ဆိတ္ျခံကိုေတြ႔ေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ စကားေျပာေနတာကို ဘုရင္ၾကီးက ၾကားမိတယ္။
“ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ေလးလက္၀န္နဲ႔ ကြ်န္မကို ခ်ီပိုးစမ္းပါ”
“လမ္းေလွ်ာက္ေနရက္ အေကာင္းၾကီးကေန က်ဳပ္ကုိ ဘာလို႔ပိုးခိုင္းရတာလဲ”
“ရွင္မပိုးရင္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ သတ္ေသလိုက္မွာေနာ္”
“ေရာ္… ဘယ္ႏွယ့္ အဲဒီလို တံုးအတဲ့အေတြးရွိရတာလဲ ရွင္မရယ္။ အဲဒီစကား ဘယ္က သင္ခဲ့တာလဲ ေျပာစမ္း”
“ခုနားက ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရား ေျပာေနတာကို ၾကားလိုက္လို႔ပါ။ မိဖုရားက ကိုယ့္ကိုယ္ သတ္ေသ မယ္ဆိုျပီး ေတာင္းဆိုတာကို ဘုရင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ လိုက္ေလွ်ာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္သတ္ေသတယ္ဆိုတာ လက္နက္ေကာင္း တစ္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္ ကြ်န္မကို အရင္ကလို ခ်စ္ေသးလား…? မခ်စ္ဘူးလားလို႔
စမ္းၾကည့္တာ”
“ဟား…ဟား.. မင္း အရမ္းတံုးအတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္အဆံုးစီရင္တယ္ဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာရွိသမွ် အျပဳအမႈထဲက ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးနဲ႔ အတံုးဆံုး။ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ လူေတြကလဲြရင္ ဘယ္သတၱ၀ါကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္တဲ့လမ္း မေရြးဘူး။ သတၱ၀ါတိုင္းက ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ ကိုယ့္အသိနဲ႔ ကိုယ္အသက္ရွင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္အဆံုးစီရင္တာကို တစ္ျခားလူက ၾကားခံျပီး လာေသေပးလို႔မရဘူး။ လူေတြလို ကိုယ့္ကိုယ္အဆံုးစီရင္ခ်င္သလား..? ကိုယ့္ကိုယ္ ဆိတ္ပီသေအာင္ က်င့္ၾကံမလား..? ၾကိဳက္ရာလမ္းကို ေရြးေပးေတာ့”
ဆိတ္ဖို ေျပာစကားကို နားေထာင္ျပီး ဆိတ္မ ျငိမ္ကုတ္သြားတယ္။ ဘုရင္က သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားကိုနားေထာင္ျပီး “ငါဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႔ အရွင္သခင္ဘုရင္လို႔သာေျပာတယ္။ ငါ့ရဲ႔ အသိဥာဏ္က ဆိတ္တစ္ေကာင္ရဲ႔ အသိဥာဏ္ေလာက္ ေတာင္ မရွိပါလား” လို႔ ေတြးမိျပီး မိဖုရားကို ေျပာျပဖို႔ နန္းေတာ္ထဲ ျပန္ခဲ့တယ္။
မိဖုရားကိုေတြ႕ေတာ့ ဘုရင္က
“ႏွမေတာ္နဲ႔ အတူေနခ်ိန္ ေမာင္ေတာ္အျမဲရယ္ျဖစ္တာက ဟိုးအရင္က ႏွမေတာ္နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပါးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေအာက္ေမ့ သတိရမိလို႔ပါ။ စားေသာက္ေနခ်ိန္မွာလဲ သတိရတယ္။ အပန္းေျဖခ်ိန္မွာလဲ သတိရတယ္။ အစဥ္အျမဲ သတိရေနလို႔ပါပဲ ႏွမေတာ္”
“ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အစကတည္းက မေျပာတာလဲ”
“စိတ္ထဲမွာ ထားျပီး တေျမ့ေျမ့နဲ႔ ေအာက္ေမ့ေနရတာက ပိုခ်ဳိျမိန္တယ္ေလ ႏွမေတာ္။ အေမႊးရနံ႔ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းတစ္လံုးလိုေပါ့။ အဖံုးဖြင့္လိုက္ရင္ ရနံ႔ေတြျပန္႔လႊင့္ကုန္တယ္”
ဘုရင္ရဲ႔ နား၀င္ခ်ဳိတဲ့ စကားကိုၾကားေတာ့ မိဖုရားက ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရတယ္။ ဘုရင္က ရုတ္တရက္ ပိုးဖလံႏွစ္ေကာင္ရဲ႔ စကားကို ၾကားလိုက္မိတယ္။
“လူေတြရဲ႔ စကားခ်ဳိခ်ဳိ ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ကို အတုယူထားစမ္းပါ”
“ရွင္လဲကြ်န္မကို အဲဒီလို စကားမ်ဳိးေျပာရင္ ရွင့္ကိုကြ်န္မ ရန္မရွာေတာ့ဘူး”
ဘုရင္ၾကီး ရယ္လိုက္မိျပန္တယ္။
“ႏွစ္သက္တယ္”ဆိုတာ အခ်စ္ရဲ႔ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အေရာင္ေလး
“ခ်စ္တယ္”ဆိုတာ ႏွစ္သက္တာရဲ႔ ခပ္ရင့္ရင့္အေရာင္ေလးေပါ့။
အခ်စ္ေတြ အမ်ားၾကီးရလိုက္လို႔ ဘ၀ဟာ ျပီးျပည့္စံုသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးဆပ္လိုက္ရလို႔ ဘ၀ဟာ ပိုတန္ဖိုးရွိသြားတာ။
လမ္းတစ္ေနရာမွာ ဆံုၾကတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလး ႏွစ္ေကာင္လိုေပါ့။ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက အေမြးနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းထိေတြ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကျပီး ဆန္က်င့္ဖက္ကို လမ္းခဲြေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဦးတည္ရာဖက္ကို တစ္ေရြ႕ေရြ႕ တြားသြားရင္း က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ဒီဟင္းလင္းျပင္ၾကီးမွာ ခႏၶာကိုယ္ေသးငယ္တဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ ႏွစ္ေကာင္ ဘယ္ေနရာမွာ ထပ္ျပန္ဆံုခြင့္ ရၾကမလဲ?
စၾက၀ဠာနဲ႔ ႏႈိင္းယဥ္ၾကည့္ရင္ ကြ်န္မတို႔ လူဆိုတာ မ်က္စိနဲ႔ေတာင္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အမႈန္ေလးပါ။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ပုရြက္ဆိတ္ေလးႏွစ္ေကာင္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႔ခြင့္ရႏိုင္မလဲ..? ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရႏိုင္မလဲ?
လူ႔ဘ၀ထဲ တစ္ခါေရာက္လာဖို႔ လြယ္ကူပါသလား? လူခ်င္းတစ္ခါေလာက္ ရင္းႏွီးႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လြယ္ကူပါသလား? သူငယ္ခ်င္းလို႔ အမည္တပ္ဖို႔ လြယ္ကူပါသလား?
စကားေလး တစ္ခြန္းပါပဲ ….
“တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးပါ”
တရုတ္စကားပံု တစ္ခုက ဒီလိုေျပာပါ တယ္။
“ေရွးကံေၾကာင့္ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေ၀းေနၾကသူေတြ ေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးခြင့္ရၾကတယ္။ ကံမပါရင္ ပုခံုးခ်င္း ရွပ္တိုက္သြားတာေတာင္ ရင္းႏွီးခြင့္ မရဘူး”တဲ့…..
Credit - Original Writer