ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေျခမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းက
ဟိုးအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ နည္းနည္းနီးလာေတာ့
ေဒသခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ သည္လူက ကမ္းေျခေသာင္စပ္မွာ
ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကို ငံု႔ေကာက္ကာ
ပင္လယ္ေရထဲ လႊင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လုိပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္
တစ္ခုခုေတြ႔လွ်င္ ေကာက္ယူလုိက္ လႊင့္ပစ္လုိက္ လုပ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူ႔အနား ေရာက္သြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ လိႈင္းႏွင့္ပါလာၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ၾကယ္ငါးေတြကို ေရထဲ ျပန္ပစ္ထည့္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။
သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးၾကည့္သည္။ “မသိလုိ႔ ေမးပါရေစဗ်ာ၊ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္”
“ၾကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပို႔ေပးေနတာေလ၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ၊ အခု ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ၾကာရင္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြက ဆုိသည္။ “ဒါေပမယ့္ ဒီကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကယ္ငါးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လို လုိက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ျပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ့၊ ဒီေသာင္စပ္တုိင္းမွာ ရွိေနမယ့္ ၾကယ္ငါးေတြ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္မလဲ”
ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ “တျခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးျခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားသြားတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လုိက္ေလသည္။
( ဆုိလုိသည္မွာ ေလာကမွာလုိအပ္ခ်က္ေတြ လိုအပ္ေနသူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတဲ့အတြက္ အားလံုးကို တဦးတေယာက္တည္းနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းကူညီေပးလို႔မရႏုိ္င္ေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏုိင္
တဲ့အင္အားနဲဲ႕ စာနာမႈတရားေလးကုိအေျခခံျပီး တစ္ဦးခ်င္းလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆုိရင္ ေလာ
ကမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြေလ်ာ့နည္းသြားႏုိင္ျပီး သာယာလွပတဲ့တဲ့လူ႕အသုိက္အ၀န္းတခုကုိဖန္
တီးလွ်က္ လူသားပီသတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကဘုိ႔သင့္ပါတယ္.)
ေဖျမင့္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူ႔အနား ေရာက္သြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ လိႈင္းႏွင့္ပါလာၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ၾကယ္ငါးေတြကို ေရထဲ ျပန္ပစ္ထည့္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။
သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးၾကည့္သည္။ “မသိလုိ႔ ေမးပါရေစဗ်ာ၊ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္”
“ၾကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပို႔ေပးေနတာေလ၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ၊ အခု ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ၾကာရင္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြက ဆုိသည္။ “ဒါေပမယ့္ ဒီကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကယ္ငါးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လို လုိက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ျပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ့၊ ဒီေသာင္စပ္တုိင္းမွာ ရွိေနမယ့္ ၾကယ္ငါးေတြ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္မလဲ”
ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ “တျခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးျခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားသြားတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လုိက္ေလသည္။
( ဆုိလုိသည္မွာ ေလာကမွာလုိအပ္ခ်က္ေတြ လိုအပ္ေနသူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတဲ့အတြက္ အားလံုးကို တဦးတေယာက္တည္းနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းကူညီေပးလို႔မရႏုိ္င္ေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏုိင္
တဲ့အင္အားနဲဲ႕ စာနာမႈတရားေလးကုိအေျခခံျပီး တစ္ဦးခ်င္းလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆုိရင္ ေလာ
ကမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြေလ်ာ့နည္းသြားႏုိင္ျပီး သာယာလွပတဲ့တဲ့လူ႕အသုိက္အ၀န္းတခုကုိဖန္
တီးလွ်က္ လူသားပီသတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကဘုိ႔သင့္ပါတယ္.)
ေဖျမင့္။
No comments:
Post a Comment