ထိပ္ေျပာင္၊ေနာက္ေျပာင္လို႔စိတ္ညစ္ေနသလား ?

က်မ ၁၄-၁၅ ႏွစ္အရြယ္။က်မရဲ့ေမာင္၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ ၈-၉ ႏွစ္မွာဆံပင္ညွပ္ဆိုင္က အနာစက္ေခၚတဲ့ျပည္တည္နာကူးလာပါတယ္။ (အဲ့ဒီအခ်ိန္က တစ္ခါသံုး ဒါးေတြမေပၚေသးပဲ သင္တံုးဒါး တစ္ေခ်ာင္း ထဲနဲ႔အားလံုးကိုဆံပင္ညွပ္ပါတယ္)။ သူ႔ေခါင္းတစ္ခုလံုးျပည္တည္နာေတြနဲ႔ျပည့္ေနလို႔ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးအေရျပားဌာနကိုသြားျပေတာ့ ဦးေခါင္းအရည္ခြံြခြါရမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္လို႔သိရ ပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာလား၊စလိုက္တာလားေတာ့မသိပါဘူး။ သူလည္းေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေဆးရံု မသြားေတာ့ပဲသူတို႔မိသားစုကုေနက် ျမန္မာေဆးဆရာနဲ႔ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီေဆးဆရာရဲ့နံမည္ေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့သူ႔ရဲ့ညာဘက္လက္သန္းရဲ့လက္သဲကရွည္ေနတာမို႔က်မတို႔က ဆရာလက္သဲလို႔ အမည္၀ွက္ေပးထားပါတယ္။ (ဆရာဇီ၀က အေၾကာင္းေတြဖတ္ရေတာ့မွ လက္သဲအရွည္ ထားျခင္း ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုသေဘာေပါက္လာပါတယ္)။

ျမန္မာေဆးဆရာဆိုေပမဲ့အေနာက္တုိင္္းေဆးဖိုးထက္ပိုေစ်းႀကီးပါတယ္။ ေဆးေဖၚဖို႔ က်ပ္ ၅၀၀ ေပးရ ပါတယ္ (ေရႊေစ်းႏွစ္ေထာင္ က်ပ္၊ေဆးထိုးခ ၅ က်ပ္)။ သူက ေဆးအတြက္ကိုယ္တိုင္ေတာထဲသြားၿပီး ေဆးျမစ္ေတြရွာၿပီးမွ ကိုယ္တိုင္ေဆးေဖၚတယ္လို႔သိရပါတယ္။ အတိုခ်ံဳေျပာရရင္သူ႔ေဆးနဲ႔ ေမာင္၀မ္း ကြဲရဲ့ေခါင္းေပၚက အနာစက္ေတြ အားလံုးေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အနာေတြရဲ့ေနရာမွာ အနာရြတ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး တစ္ေခါင္းလံုး ဆံပင္ တစ္ပင္မွမရွိပဲေျပာင္လက္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲသူ႔ကိုေျပာျပေတာ့ ၾကက္သြန္နီ ကို ထက္ျခမ္းျခမ္းၿပီး ေခါင္းကိုပြတ္ခိုင္းပါတယ္။ အံၾသေလာက္ေအာင္ မၾကာခင္မွာ ဆံပင္ေတြ ေပါက္ လာ တာ သူ႔အရင္က ဆံပင္ထက္ပိုမ်ားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြကိုယခုတိုင္မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိပ္ေျပာင္၊ေနာက္ေျပာင္သူ၊ဆံပင္နည္းသူ၊ပါးသူေတြေတြ႔ရင္ အရမ္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မေမာင္၀မ္းကြဲရဲ့အနာေရာဂါအေျခအေနေၾကာင့္လား။ သူမ်ားအေျခအေနနဲ႔မတူမွာ စိုးၿပီး မေျပာျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ အခု ၾကက္သြန္နီအေၾကာင္းရွာဖတ္ေတာ့ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္မႈတစ္ခုအရ ၾကက္သြန္နီအရည္ နဲ႔ဦးရည္ကို တစ္ပတ္ႏွစ္ႀကိမ္ ပြတ္ေပးရာ ႏွစ္လတြင္ ဆံပင္မ်ားေပါက္လာတာေတြ႔ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီရဲ့အျခားေသာက်န္းမာေရးအက်ိဳးျပဳအစြမ္းသတၱိမ်ားကိုလည္းေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီရဲ့က်န္းမာေရးအက်ိဳးျပဳအစြမ္းသတၱိေတြဟာအလြန္မ်ားလွပါတယ္။ သူ႔မွာအစြမ္းထက္တဲ့ ပိုးသတ္တဲ့ဂုဏ္သတၱိ (anti-bacterial) နဲ႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပိုးသန္႔ရွင္းေစတဲ့သတၱိ (anti-septic) ေတြရွိ တဲ့အတြက္ ၾကက္သြန္နီကို အသီးအႏွံတို႔ရဲ့ဘုရင္လို႔ေခၚပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔ဟာနီးစပ္တဲ့မ်ိဳးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီရဲ့ အေရာင္ဟာ အျဖဴ၊အနီ၊အ၀ါ၊နဲ႔အစိမ္းရယ္လို႔ အေရာင္အမိ်ဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အေရာင္ေတြကြဲျပားသလို၊အရြယ္အစားနဲ႔အရသာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီမွာပါ၀င္တဲ့ ဆာဖါ (organic sulpha) မ်ားေၾကာင့္ ၎တို႔ကိုလွီးရင္ မ်က္စိစပ္ေစပါတယ္။ အမ်ိဳးအစား၊လတ္ဆပ္မႈ၊ရင့္မွည့္မႈအေျခအေန (maturity) ေပၚမူတည္ၿပီး၎တို႔ တြင္ပါ၀င္ေသာ အာဟာရ ဓါတ္အနည္းအမ်ားကြဲျပားပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီမွာ ဗီတာမင္ ေအ၊ဘီ၊စီ၊ folic acid, calcium, phosphorus, magnesium, chromium, iron ႏွင့္ fiber ေတြမ်ားစြာပါ၀င္ပါတယ္။ ခရစ္မေပၚမွီ ႏွစ္ ေလးေထာင္ကထဲက ၾကက္သြန္နီကိုေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးကုသရာတြင္အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းမ်ားရွိပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းကဒါဏ္ရာရေသာ စစ္သားမ်ားရဲ့အနာ သက္သာ ရန္ႏွင့္အနာက်က္ရန္အတြက္ ၾကက္သြန္နီအႏွစ္ (onion paste) ကိုအသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီအသံုးျပဳနိုင္ေသာေရာဂါမ်ား။ ၁။ ေသြးအားနည္းျခင္း (Anemia)- ၾကက္သြန္နီမွာပါ၀င္တဲ့ သံဓါတ္နဲ႔ folic acid တို႔ေၾကာင့္ ေသြးအားနည္းျခင္းေရာဂါကိုသက္သာေစပါတယ္။ ၂။ အဆီက်ျခင္း (Anti-cholesterol) တစ္ေန႔လွ်င္ အရြယ္ေတာ္ၾကက္သြန္နီ တစ္ျခမ္း စားေပး ျခင္းျဖင့္ အဆီက်ေစၿပီး အဆီပိတ္ႏွလံုးေရာဂါကိုကာကြယ္နိုင္ပါတယ္။ ၃။ အေရာင္သက္သာျခင္းသတၱိ (anti-inflammmatory effect) ေၾကာင့္ အဆစ္အျမစ္ ေရာင္ ေရာဂါ (arthritis) နဲ႔ ေဂါက္ေရာဂါ (gout) မ်ားတြင္အသံုးျပဳနိုင္ပါတယ္။ ၄။ ပိုးသတ္ျခင္း (anti-bacterial) ၾကက္သြန္နီဟာ ေရာဂါျဖစ္ေစေသာပိုးမ်ား၊အထူးသျဖင့္ ဆီးလမ္း ေၾကာင္းမွာ ေရာဂါျဖစ္ေစေသာ (E.coli) ပိုး၊ ၀မ္းေလ်ာ္၊စမ္းကိုက္ေရာဂါပိုး (Salmonella) နဲ႔ တီဘီပိုး (TB) တို႔ကိုသတ္နိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ ၅။ ေသြးတိုးေရာဂါ (Hypertension) ၾကက္သြန္နီအစိမ္း(၀ါ) အက်က္စားျခင္းျဖင့္ ေသြးတိုး က်ေစပါတယ္။ ေသြးၾကဲေစပါတယ္။ ေသြးေၾကာထဲမွေသြးခဲမႈမ်ားကိုလည္းအရည္ေပ်ာ္ေစပါတယ္။ ၆။ အူမႀကီးကင္ဆာ (Cancer of colon) ၾကက္သြန္နီသည္ အူမႀကီးရွိ က်န္းမာေရး အေထာက္ အကူျပဳပိုးမႊားမ်ားအားတိုးပြါးေစျခင္းျဖင့္ အူမႀကီးကင္ဆာကိုကာကြယ္နိုင္ပါသည္။ ၇။ ၀မ္းခ်ဳပ္ျခင္း။ ဟင္းမ်ားတြင္ ၾကက္သြန္နီမ်ားစြာထည့္ခ်က္ျခင္းျဖင့္ ၀မ္းခ်ဳပ္ျခင္းႏွင့္ ေလလည္ျခင္း ကိုသက္သာေစပါတယ္။ ၈။ ဆီခ်ိဳေရာဂါ ( Diabetes) ၾကက္သြန္နီတြင္ပါ၀င္ေသာ chromium က အင္ဆူလင္ ဓါတ္ ထုတ္လုပ္မႈေကာင္းေစျခင္းျဖင့္ ဆီခ်ိဳေရာဂါ ကိုသက္သာေစပါတယ္။ ၉။ နားအူျခင္း၊နားတြင္းအသံျမည္ေနျခင္း။ ၾကက္သြန္နီရည္ဆြပ္ထားေသာ ၀ါဂြမ္းကိုနားတြင္ထည့္ျခင္းျဖင့္ နားအူျခင္း၊နားတြင္းအသံျမည္ေနျခင္းတို႔ ကိုသက္သာေစပါတယ္။ ၁၀။ ဆံပင္ေပါက္ျခင္း။ ၾကက္သြန္နီအရည္(၀ါ) ၾကက္သြန္နီျဖင့္ဦးရည္ကို တစ္ပတ္ႏွစ္ႀကိမ္ ပြတ္ေပးပါက ႏွစ္လတြင္ ဆံပင္ေပါက္ေစတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ၁၁။ အရိုးပါးေရာဂါ (osteoporosis) ၾကက္သြန္နီသည္ အရိုးပါးေရာဂါကိုလည္း သက္သာ ေစပါတယ္။ ၁၂။ အေအးမိျခင္း၊ခၽြဲကပ္ျခင္း။ ၾကက္သြန္နီသည္ခုခံအားကိုလည္းေကာင္းမြန္ေစပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီရည္ႏွင့္ပ်ားရည္ဆတူေရာၿပီးတစ္ေန႔လွ်င္ လၻက္ရည္ဇြန္းျဖင့္ ၃-၄ႀကိမ္ေသာက္ ပါက ခၽြဲမ်ားအရည္ေပ်ာ္ေစၿပီး အေအးမိေခ်ာင္းဆိုးျခင္း ကိုေပ်ာက္ကင္းေစပါတယ္။ ၁၃။ ႀကက္သြန္နီကိုေရျဖင့္ ေရထက္၀က္ခမ္းသည္အထိျပဳပ္ၿပီးေနာက္ ၎ျပဳပ္ရည္ေသာက္ေပး ပါက ဆီပူျခင္းကိုေပ်ာက္ကင္းေစပါတယ္။ ၁၄။ ကာမအားသန္စြမ္းျခင္း။ ၾကက္သြန္နီအျဖဴမ်ိဳးသည္အျခားမ်ိဳးမ်ားထက္ ကာမအား သန္စြမ္း ျခင္း သတၱိပိုေကာင္းပါတယ္။ သတိထားရန္အခ်က္မ်ား။ ၾကက္သြန္နီကိုေလသလပ္သည့္ အခန္းအပူခ်ိန္၊ေနေရာင္တိုက္ရိုက္မရေသာေနရာတြင္ သိမ္းဆည္း နိုင္ ပါတယ္။ အာလူးမ်ားနဲ႔အတူတူထားပါကအာလူးမွအဆိုဓါတ္နဲ႔ ethylene ဓါတ္ေၾကာင့္ၾကက္သြန္ နီမ်ား ပုပ္လြယ္ပါတယ္။ လွီးထားေသာၾကက္သြန္နီမ်ားအားေလလံုေသာေနရာတြင္ ၁-၂ ရက္ခန္႔သိမ္ထား နိုင္ ပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီလွီးစဥ္မ်က္စီမစပ္ေအာင္ၾကက္သြန္နီမ်ားကိုမလွီးခင္တစ္နာရီအေအးခံထားျခင္း(၀ါ) ေရတြင္ စိမ္ၿပီးအခြံႏႊာျခင္းျဖင့္ကာကြယ္နိုင္ပါတယ္။ က်မ္းကိုး။ http://juicing-for-health.com/…/health-benefits-of-onion.ht… ျမတ္ပန္းရဂုံ

ကထိန္သကၤန္းအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

အလွဴေရစက္လက္ႏွင့္မကြာ လွဴဒါန္းၾကေသာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတုိ႔ နယ္္ပယ္၌ “ေက်ာင္းမွာ သိမ္၊ သကၤန္းမွာ ကထိန္” ဟူေသာ ဆုိရုိးစကားေလးကုိ လူတုိင္း ၾကားဘူးၾကမည္ထင္ပါသည္။ ေက်ာင္းလွဴတာျခင္း အတူတူ “သိမ္ေက်ာင္း” လွဴတာက ပုိျမတ္သည္ဟု ဆုိလုိရင္းျဖစ္ေပသည္၊အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သိမ္ ေက်ာင္းသည္ ရဟန္းျပဳျခင္း၊ ဥပုသ္ ျပဳျခင္း၊ အျခားေသာ သံဃာ့ကိစၥတုိ႔ကို ျပဳလုပ္ျခင္းတုိ႔၌ အက်ဳိးျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔အတူ သကၤန္းလွဴတာျခင္း အတူတူ “ကထိန္သကၤန္း” လွဴ ဒါန္းခြင့္ရျခင္းက ပုိျမတ္သည္ဟု ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ေပသည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကထိန္ သကၤန္း လွဴဒါန္းရာ၌ ထူးျခားခ်က္မ်ားစြာ (စည္းကမ္း မ်ားစြာ)ရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ ကထိန္ သကၤန္းအလွဴ၏ထူးျခားခ်က္(စည္းကမ္းတုိ႔ )ကုိ အနည္း ငယ္မွ် ရွင္းျပပါဦးမည္၊ ကထိန္သည္ လွဴဒါန္းမႈ ျဖစ္ေပၚ လာပံုအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အလွဴခံအားျဖင့္လည္းေကာင္း ၊ လွဴဒါန္းဖြယ္ရာ ပစၥည္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လွဴနည္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ (၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ ကင္းလြတ္ခြင့္ရျခင္း )အက်ိဳး အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ၊ တစ္ျခားေသာ ဒါနတုိ႔ႏွင့္မတူ “ မူ”မ်ားစြာ ထူးျခားေန သည္ကုိ ေတြ႔ရွိႏုိင္ေပသည္။
၁။ တျခားေသာ ပစၥည္းတုိ႔ကို လုိအပ္လွ်င္ မိဘကိုေသာ္လည္းေကာင္း ၊ေဆြမ်ဳိးကုိေသာ္လည္း ေကာင္း ၊ဖိတ္မာန္ထားသူ (ရဟန္းဒကာ ရဟန္းအမ စသူ) တုိ႔ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ႏႈတ္ျမြက္၍ အလွဴခံ ေကာင္း (ေတာင္းေကာင္း )၏ ၊ကထိန္သကၤန္းကိုကား မိဘကို ေသာ္မွလည္း ႏႈတ္ျမြက္၍ သိေစျခင္းငွာ (အလွဴခံျခင္းငွာ) မအပ္ေပ၊ တစ္ျခားသူတုိ႔ကိုကား အဘယ္မွာ ဆုိဘြယ္ရာ ရွိပါေတာ့အံ့နည္း၊ သူ႔အလုိလို သဒၶါတရားျဖစ္ေပၚ၍ လွဴေသာ ကထိန္သကၤန္းကိုသာ အလွဴခံခြင့္ရွိ၏၊ အလွဴ ခံေကာင္း၏ ၊ ( ေကာင္းကင္မွ က်လာေသာ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ေသာ မုိးေရမုိးေပါက္ကဲ့သုိ႕သဒၶါတရား သန္႕ သန္႔ ေလးျဖင့္လွဴေသာ “ကထိန္သကၤန္း” ျဖစ္ရေပမည္။ ယင္းကဲ့သုိ႕ေသာ ကထိန္သကၤန္းကိုပင္ “မုိးက်ကထိန္” ဟု ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ (ကထိနံနာမ အတိဥကၠ႒ံ ၀႗တိ ၊ မာတရမၸိ၀ိညာေပတုံ န၀႗တိ၊အာကာသေတာ ၾသတိဏၰသဒိသေမ၀ ၀႗တိ ၊)
၂။ကထိန္သကၤန္းသည္တစ္ျခားေသာ လွဴဖြယ္ တုိ႕ကဲ့သို႔ လွဴခ်င္သည့္အခ်ိန္လွဴခြင့္ မရေပ၊ သတ္မွတ္ ထားေသာ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေက်ာ္(၁) ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ထိ တစ္လတိတိ အခ်ိန္ကာလ အတြင္းသာ လွဴခြင့္ရွိ၏။ ( ကထိန္ခင္းခြင့္ ရွိ၏ ) က်န္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ကား လွဴခြင့္ လုံး၀ မရွိေပ၊ ထို႔ျပင္ ကထိန္သကၤန္းသည္ တစ္ႏွစ္မွ တစ္လ၊တစ္လမွ တစ္ရက္၊ တစ္ရက္မွ (တစ္ေက်ာင္း ) တစ္ၾကိမ္သာ လွဴခြင့္ ရွိေလသည္။
၃။လွဴဖြယ္ပစၥည္းအားျဖင့္ ကထိန္ခင္းရန္ အတြက္ သင္းပုိင္၊ ဧကသီ ၊ ဒုကုဋ္ ( ႏွစ္ထပ္ ) သကၤန္းတုိ႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ရေပမည္။ ( တျခားေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကုိ အျခံအရံအျဖစ္ လွဴဒါန္းႏုိင္ပါသည္ )
၄။ လွဴနည္းအားျဖင့္သံဃိကဒါနအျဖစ္ သံဃာ အားသာ လွဴဒါန္းရမည္ျဖစ္ေပသည္။
(ပုဂိၢဳလ္စြဲျဖင့္ ပုဂၢလိကဒါနအျဖစ္ လုံး၀မလွဴေကာင္းေပ)၊ သံဃာေတာ္မ်ားက ထုိသကၤန္းကို အလွဴခံယူျပီး သိမ္အတြင္း၌ ဉတ္ကမၼ၀ါ ရြတ္ဖတ္၍ သင့္ေတာ္သည့္ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးပါးအား လွဴဒါန္းရ၏ ဉတ္ကမၼ၀ါ ရြတ္ဖတ္၍ လွဴဒါန္းရေသာေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းမည့္ သကၤန္းကို “ ဉတ္သကၤန္း” ဟု ေခၚဆုိၾကေလသည္။
၅။အလွဴခံေသာ ရဟန္းသည္လည္း ပုရိမ၀ါ ကပ္၍ (၀ါမက်ိဳး မပ်က္ေသာ ) သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ ေန႔၌ ၀ါမွကြ်တ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္သာအလွဴခံ ခြင့္ ရွိေလသည္။ (ထုိရဟန္းတုိ႔တြင္လည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ဆုံးျဖစ္ေသာ ရဟန္းကုိ ပထမဦးစားေပး၍ လွဴဒါန္းရမည္ျဖစ္ေပသည္၊ ထုိရဟန္းမရိွမွ မေထရ္ၾကီးစသည့္ ရဟန္း တစ္ပါးပါးအား လွဴဒါန္း ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
၆။ အက်ဳိးအားျဖင့္ ကထိန္အာနိသင္ရေသာ (ကထိန္ခံေသာ ရဟန္းႏွင့္အႏုေမာဒနာျပဳေသာ) ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ ႏွင့္သက္ ဆုိင္သည့္ ကင္းလြတ္ခြင့္ (၅) မ်ဳိးကုိ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေက်ာ္ - ၁ -ရက္ေနမွစ၍ တေပါင္းလျပည့္ ေန႔ထိ ၅ - လ တုိင္တုိင္ ရရွိၾကေလသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ား ရႏုိင္ေသာအက်ဳိး (၅) ပါး
၁။ မပန္မၾကား ၊ လုိရာသြား ၊ ျပစ္မ်ားမသင့္ၿပီ။
ဒကာ ဒကာမတုိ႔၏အိမ္သို႔( ျမိဳ႕တြင္းရြာတြင္းသို႔ ) သြားလုိ သည့္အခါ ထင္ရွားရွိေသာရဟန္းကုိ ခြင့္မပန္ပဲ သြားႏိုင္ ပါသည္ ။ (အကယ္၍ ကထိန္အာနိသင္မရမူ ခြင့္မပန္ပဲ သြားလွ်င္ အာပတ္သင့္၏ )
၂။ သုံးထည္ထဲမွာ ၊ ထားလုိရာ ၊ ထားကာ သြားႏုိင္သည္။
တိစီ၀ရိတ္ဓုတင္ေဆာင္ ရဟန္းေတာ္ ျဖစ္လွ်င္ သကၤန္း သုံးထည္တုိ႕တြင္(သင္းပုိင္ ဧကသီ ဒုကုဋ္ )တစ္ထည္ ထည္ကို ထားခဲ့ျပီး၍ သြားလုိရာ သြားႏုိင္ပါသည္။ (အကယ္၍ ကထိန္အာနိသင္ မရပဲ သကၤန္းတစ္ ထည္ထည္ကုိ ထားခဲ့ျပီး၍ သြားလုိုရာ သြားလွ်င္ အာပါတ္သင့္၏ )
၃။ေလးပါးတူပင္ ၊ ဂိုဏ္းေဘာဇဥ္ ၊ စားလွ်င္ စားႏိုင္သည္။
ပင့္ဖိတ္သူဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔က အပင့္အဖိတ္မတတ္၍ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔အိမ္ ထမင္းစားၾကြပါ ဘုရား၊ မုန္႔ဟန္းခါးစား ၾကြပါဘုရား၊ စသည္ျဖင့္ မအပ္ေသာ အသုံးအႏႈံးျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ေသာ္လည္း ဘုဥ္းေပးခြင့္ ရွိ၏၊(အကယ္၍ ကထိန္အာနိသင္ မရပဲ ဘုဥ္းေပးလွ်င္ အာပါတ္သင့္၏)
၄။ သကၤန္းမ်ားစြာ ၊ ငါးလမွာ ၊ သိမ္းကာ ထားႏုိင္သည္။
မိမိရရွိေသာသကၤန္းကို အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာ မျပဳပဲ (သကၤန္းကာလ- ၅ -လအတြင္း ) ထားပုိင္ခြင့္ ရွိသည္၊
( အကယ္၍ ကထိန္အာနိသင္ မရရွိပဲမိမိ ပုိင္သကၤန္းကုိ အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာ မျပဳပဲ ထားရွိပါက - ၁၀ - ရက္ေက်ာ္လွ်င္ အာပါတ္သင့္၏)။
၅။သံဃာလွဴျငား ၊ သကၤန္းမ်ား ၊ သူအားသာ ျဖစ္သည္။
ကထိန္ခင္းေသာေက်ာင္း၌ သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာတုိင္း ကထိန္ခင္းေသာ(ကထိန္ အာနိသင္ရေသာ) ရဟန္းတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ စိတ္ၾကိဳက္ ေ၀ဘန္ခြင့္ ရွိသည္။ (အကယ္၍ကထိန္အာနိသင္မရပဲ ထုိကဲ့သုိ႕စိတ္ၾကိဳက္ ေ၀ဘန္ လွ်င္ အာပါတ္သင့္ႏုိင္၏ )။
ကထိန္ႏွင့္ပါတ္သက္၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား ထူးျခားေသာ အက်ိဳးတုိ႔ကုိ႕ ရရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ကထိန္ သကၤန္း လွဴဒါန္းၾကေသာ အလွဴရွင္မ်ားမွာလည္း အက်ဳိးထူး မ်ား ရရွိႏုိင္ပါသည္။
လွဴသူမွာလဲ ၊ နည္းတူပဲ ၊ ရျမဲက်ဳိးငါးမည္ ။
၁။ တားဆီးကင္းကြာ ၊ လြတ္လပ္စြာ ၊ လုိရာသြားႏုိင္သည္ ။
မိမိသြားလိုုရာအရပ္သို႔ အဆီး အတား အပိတ္အပင္ အေႏွာင့္အရွက္မရွိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာ ႏုိင္သည္။
၂။တာ၀န္ကိစၥ၊ မေလးရ၊ ေပါ့လွေလေတာ့သည္ ။
မည္သည့္ကိစၥပဲ ေဆာင္ရြက္ေဆာင္ရြက္ တာ၀န္ၾကီး ေလးသည္ဟု မရွိ ၊ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္။
၃။ စားလုိရာမ်ား ၊ စားေသာ္ျငား ၊ ေဘးကား မျဖစ္ျပီ။
မည့္သည့္ အစားအစာကုိပဲစားစား အစား အေသာက္ ေၾကာင့္ ေဘးျဖစ္ျခင္း ၊ အစာအဆိပ္ သင့္ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္။ (အစာကုိ ေၾကညက္ ေအာင္ ေခ်ဖ်က္ႏုိင္ေသာ ပါစက ၀မ္းမီးနွင့္ ျပည့္စုံသည္ )။
၄။ ပစၥည္းအမ်ား ၊ သိမ္းပုိက္ထား ၊ ေဘးကား မရွိျပီ။
မိမိပုိင္ဆုိင္ေသာပစၥည္းမ်ား ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီး တတ္ေသာ ေဘးရန္မ်ား မက်ေရာက္ႏုိင္။
၅။ ကိုယ့္ပစၥည္းမ်ား ၊ သူတစ္ပါး ၊ ယူသြား ကင္းပသည္ ။
မိမိပိုင္ဆုိင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ မိမိကမေပးပဲ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မယူႏုိင္ ၊ မသိမ္းပုိက္ႏုိင္။ ကထိန္ဒကာ၊ က်ိဳးငါးျဖာ၊ ေကာင္းစြာ ရႏုိင္သည္။
ထုိ႔ျပင္ ကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းေသာ အလွဴ ရွင္မ်ားမွာ --ေရႊအဆင္းကဲ့သုို႔ ၀ါ၀င္းေသာ အသား အေရရွိျခင္း၊ ခႏၶာကုိယ္၌ ( ျမဴ စေသာ ) အညစ္ အေၾကး ကင္းစင္ျခင္း ၊ ( အလွဖ်က္ အနာအဆာ မရွိျခင္း ) ၊ ခႏၶာကုိယ္ႏူးညံ့ေျပျပစ္ျခင္း ၊ ကုိယ္ေရာင္ ကုိယ္၀ါ ေတာက္ပျခင္း ၊ ညိဳေရႊျဖဴနီစေသာ ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အထည္ အမ်ဳိးမ်ဴိးကို ဆင္ျမန္းခြင့္ ၀တ္ဆင္ခြင့္ရျခင္း ၊ ေက်ာင္းအမၾကီး ၀ိသာခါစသူတို႔ကဲ့သုိ႔ မဟလႅတာ တန္ဆာကုိ ဆင္ျမန္းခြင့္ရရွိ ျခင္းတုိ႔ႏွင့္ အရဟတၱဖုိလ္ေပါက္ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏုိင္ျခင္း ဟူေသာ အက်ဳိးတရားမ်ားစြာ တုိ႔ကိုလည္း ရရွိႏုိင္ ေပသည္။
ကထိန္သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာပုံသမုိင္းအက်ဥ္း
သုံးေလာကထြဋ္ထား ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ သာသနာျပဳရာ၌ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္သဖြယ္ျဖစ္ေသာ သာ၀တၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး ( သူေဌးကေတာ္ပုညလကၡဏေဒ၀ီ ) ေဆာက္လုုပ္လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၌ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူ၏။
ထုိစဥ္အခါ ေတာရေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံး ေနထိုင္ျခင္း အာရညက ဓုတင္၊ဆြမ္း ခံ၍ဘုဥ္းေပးျခင္း ပိ႑ပါတ္ ဓုတင္၊ လူတုိ႔ကမသုံးလုိ၍ အမိႈက္ပုံစသည္၌ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ေျမမႈန္႔အလိမ္းလိမ္းကပ္ျငိေနေသာ အ၀တ္စုပ္ကို သကၤန္းခ်ဳပ္ဆုိးကာ၀တ္ရုံသုံး ေဆာင္ျခင္း ပံသူကူဓု တင္၊ သင္းပုိင္ ဧကသီ ဒုကုဋ္ဟူ ေသာသကၤန္း သုံးထည္ ကုိ အျမဲေဆာင္ျခင္း တိစီ၀ရိက္ဓုတင္၊ ယင္းဓုတင္ အက်င့္ျမတ္တုိ႔ကုိက်င့္ သုံးၾကေသာ ဘဒၵ၀ဂၢီ ညီေနာင္သုံးက်ိပ္တုိ႔သည္ ရွင္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားကို ဖူးျမင္ရန္ သာ၀တိၲျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ လာၾက ရာ ၀ါဆုိရက္ နီးကပ္ေန၍ သာ၀တၴိ ျပည္သုိ႕လည္း ၀ါဆုိရန္မမီွေတာ့သည့္အတြက္ လမ္းခရီးအၾကား သာ၀တိၲ ျပည္နွင့္ ေျခာက္ယူဇနာ ေ၀းေသာ (တစ္ယူဇနာ- ၈ -မုိင္ႏႈန္း ) သာေကတျမိဳ႕၌သာ ၀ါဆုိၾကရရွာေလသည္။ ထုိရဟန္းေတာ္သုံးက်ိပ္တုိ႔ သည္ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားႏွင့္ “နီးလွ်က္နဲ႕ေ၀း” ျဖစ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ မေပ်ာ္ပိုက္ပဲ တစ္၀ါတြင္းလုံ၊ ေနၾကရေလသည္။
၀ါကားကြ်တ္ေလျပီ၊ သိုု႔ေသာ္ မုိးကား မလြတ္ ေသးေပ၊ မုိးလြတ္သည္ထိလည္း အခ်ိန္ကုန္ခံ၍ ေစာင့္ မေနနုိင္ေတာ့ေပ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါကြ်တ္၍ ပ၀ါရဏာျပဳျပီး သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ မိမိတုိ႔ ၀ါဆုိရာ သာေကတမွ ဘုရားရွင္ သီတင္းသုံးရာ သာ၀တိၳသုိ႔ မုိးထဲေရထဲ ရႊံထဲဗြက္ထဲ မွာပင္ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးျမင္ရန္ ဆႏၵ ျပင္းျပၾကသျဖင့္ မုိးေရစုိရႊဲ ပင္ပမ္းဆင္းရဲစြာ ၾကြေတာ္မူ ၾကရေလသည္။
ဘုရားရွင္ထံေမွာက္ ေရာက္ၾက၍ လက္အုပ္ ခ်ီမုိး ရွိခုိးၾကျပီး သင့္ေတာ္ရာ၌ ထုိင္ေနၾကေသာ ထုိဘဒၵ ၀ဂၢီ ညီေနာင္သုံးက်ိပ္တုိ႔အား ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႕
အသုိ႔နည္း၊ က်န္းမာၾကကုန္၏ေလာ ၊မွ်တၾကကုန္၏ေလာ၊ အညီအညြတ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ မျငင္းခုံဘဲ ခ်မ္းသာစြာ ၀ါကပ္ခဲ့ၾကပါကုန္၏ေလာ၊ ဆြမ္းအတြက္ မပင္ပမ္းပဲ ရွိၾကပါကုန္၏ေလာ”ဟု ေမးျမန္းေတာ္မူရာ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ က်န္းက်န္းမာမာ မွ်မွ်တတ ညီညီညြတ္ညြတ္ ႏွင့္ ေနခဲ့ၾကရပါသည္ ၊ ဆြမ္းအတြက္ လည္း မပင္ပမ္းပဲ ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သာ၀တိၳသုိ႔ ၀ါဆုိမီွရန္ လာၾကပါေသာ္လည္း ၀ါဆုိရက္နီးကပ္လြန္း သျဖင့္ လမ္းခရီးအၾကား သာေကတ၌သာ ၀ါဆုိ ခဲ့ၾကရ ပါသည္၊၀ါကြ်တ္၍ ပ၀ါရဏာျပဳျပီး သည္ဆုိရင္ပဲ မိုးထဲ ေရထဲရႊဲ႕ထဲဗြက္ထဲ စုိရႊဲေသာသကၤန္း မ်ားျဖင့္ပင္ပင္ ပမ္းပမ္း လာခဲ့ၾကရပါသည္ဘုရားဟု” အေၾကာင္းစုံကုိ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ ထုိပါေ၀ယ်ကတုိင္းသား ရဟန္းေတာ္တို႔၏ ႏွစ္ထပ္ သကၤန္းကုိယ္စီ ေဆာင္ထားၾကလွ်က္ မုိးထဲေရထဲ ရႊြ႔ံထဲ ဗြက္ထဲ၌ မုိးေရမ်ားစုိရႊဲကာ ပင္ပမ္းဆင္းရဲဲၾကီးစြာျဖင့္ -လာၾကရသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “ အႏုဇာနာမိ ဘိကၡေ၀ ၀ႆံ ၀ု႒ာနံ ဘိကၡဴနံ ကထိနံ အတၳရိတုံ၊ ရဟန္းတုိ႕ ၀ါကြၽတ္ေသာ ရဟန္းတုိ႕အား ကထိန္ခင္းျခင္းငွာ ခြင့္ျပဳ၏” ဟု အစရွိသည္ျဖင့္ ကထိန္ခင္းျခင္း (ကထိန္သကၤန္း) ကုိ ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါသည္။
၁။ ဥစၥာဓန၊ ေပါၾကြယ္၀လည္း၊ ေလာဘစုံမက္၊
မလွဴရက္က၊ တသက္လွ်ာ လူျဖစ္နာ၏။
၂။ ဘုရားသာသနာ၊ ႀကံဳေတြ႕ပါလည္း၊ ေကာင္းစြာ
သီလ၊ မတည္ၾကလွ်င္၊ ဘ၀တြက္တာ လူျဖစ္နာ၏။
၃။ သူေတာ္တရား၊ နာရျငားလည္း၊ ေလးစားႀကိဳး
ကုတ္၊ အားမထုတ္က၊ ဆုတ္ယုတ္သင့္မွာ လူျဖစ္နာ၏။
၄။ ဗုဒၶတရား၊ ရွိေနျငားလည္း၊ အမွားႏွစ္ျခဳိက္
လမ္းလြဲလိုက္က၊ အမုိက္ထိပ္ဆုံး လူျဖစ္ရႈံး၏။
၅။ လက္ရွိဘ၀၊ မရႈံးရေအာင္၊ ဒါနသီလာ၊ ဘာ၀နာကုိ၊ မကြာေန႔ည၊ ႀကိဳးစားၾကေလာ့…. ။
http://bodhiminthar.blogspot.com
(ကထိန္သကၤန္းအေႀကာင္း သိေကာင္းစရာ) by http://bodhiminthar.blogspot.com

ကာမပိုင္ရွိသူနဲ႔ ေဖာက္ျပားလွ်င္ ႀကံဳရမည့္ ဒု-သ-န-ေသာ အေၾကာင္း

 ဒု - သ - န - ေသာ ဆုိတဲ့ ဒီစကား ေလးလုံးအေၾကာင္းကေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔သာ၀တၳိျပည္ရွင္ ေကာသလဘုရင္ဟာ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း မထင္မရွား ဆင္းရဲသားအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးကုိႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။နန္းေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အဲဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကုိ စုံးစမ္းခုိင္းတဲ့ အခါအိမ္ေထာင္ရွိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဆုိတာ သိခဲ့ရေပမယ့္ ဘုရင္ေကာသလဟာ အမ်ိဳးသမီးအေပၚစဲြ လန္းေနမိတဲ့အတြက္ ဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ အရယူဖုိ႔သူမရဲ႕ ေယာက်္ားကုိေခၚၿပီး နန္းေတာ္မွာအလုပ္ခန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ေကာသလမင္းႀကီးဟာ အမ်ိဳးသမီးဟာ လင္ရိွမယား ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီလင္ေယာက်္ားကုိ တစ္နည္း နည္းနဲ႔အျပစ္ရွာၿပီး အျပစ္အတုိင္းအဆုံးစီရင္ကာ က်န္ခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးကုိ သိမ္းပုိက္မယ္ဆုိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူဆင္းရဲသား လင္ေယာက်္ားကုိ နန္းေတာ္မွာ တာ၀န္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
လင္ရွိမယားကုိ သိမ္းပုိက္လုိတဲ့ ဘုရင္ဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း တစ္ေန႔ေတာ့ သူဆင္းရဲသား ေယာက်္ားကုိ တာ၀န္တစ္ခုကုိ ေစခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးက “အခ်င္းေယာက်္ား… ငါ့ဘုရင္နန္းေတာ္ကေန တစ္ယူဇနာ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ ျမစ္တစ္ခုကုိသြားၿပီး အဲဒီမွာရွိတဲ့ ကုမုျဒာၾကာပန္းနဲ႔ အ႐ုဏ၀တီေျမကုိ ငါဘုရင္ ေရးခ်ိဳးခ်ိန္အမီ ေဆာင္ယူကာ ဆက္သရမယ္၊ အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာရင္ သင့္ကုိမင္းျပစ္မင္းဒဏ္ေပးမယ္၊ အျမန္သြားၿပီး ေဆာင္ယူခဲ့ေလာ့”လုိ႔ မင္းအမိန္႔နဲ႔ ေစခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိတမင္ အျပစ္ရွာၿပီး ခုိင္းတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေပမယ့္ မင္းခေယာက်္ား သူဆင္းရဲသားကေတာ့ အမိန္႔အတုိင္းသြားေရာက္ ေဆာင္ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔သူဆင္းရဲသားလည္း ဇနီးမယားကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာကာ ထမင္းရိကၡာျပင္ေစၿပီး တစ္ယူဇနာခရီးကို အၿပီးႏွင္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ထမင္းစာခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါ ပါလာတဲ့ ထမင္းဟင္းမ်ားရဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ကုိ ခရီးသြား ေယာက်္ားကုိလည္း လွဴကာ က်န္တဲ့အစားအစာေတြကုိလည္း ျမစ္ထဲမွာရွိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းၿပီး သစၥာျပဳလုိက္ပါတယ္။
တုိတုိေျပာရရင္ ဒီကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ပဲ မရႏုိင္တဲ့ကုမုျဒာၾကာနဲ႔ အ႐ုဏ၀တီေျမကုိ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ဘုရင္အမိန္႔အတုိင္း လုိအပ္တာကုိယူေဆာင္ၿပီး နန္းေတာ္သုိ႔အခ်ိန္မီေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ အႀကံႀကီးတဲ့ဘုရင္ႀကီးဟာ သူဆင္းရဲသားမေရာက္ခင္ နန္းေတာ္ၿမိဳ႕တံခါးကုိ ေစာေစာအပိတ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားေယာက္်ားဟာ ၿမိဳ႕တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အတြက္အဲဒီည အိပ္စရာမရွိတဲ့အခါေနာက္ဆုံး သတၱ၀ါေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္းဒုကၡေရာက္မွ ဘုရားေက်ာင္း ကန္ကိုသတိရကာ ျမတ္စြာဘုရားေက်ာင္းေတာ္မွာ သြားေရာက္အိပ္စက္ခဲ့ရပါတယ္။
ေကာသလဘုရင္ဟာ အဲဒီညမွာ ဆင္းရဲသားေယာက်္ားကုိ မင္းဒဏ္နဲ႔ အဆုံးစီရင္ၿပီး သူ႔မယားကုိ သိမ္းပုိက္ ဖုိ႔အေရး၊ သူမနဲ႔အတူ ေနထုိင္ႏုိင္ေရး စတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ကိေလသာမီး ေတာက္ေလာင္ကာ အိပ္မရျဖစ္ေန ခဲ့ပါတယ္။အိမ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုရင္ဟာ ညဥ့္နက္နက္အခ်ိန္မွာ ေလာဟကုမၻီငရဲမွာ ငရဲခံေနရတဲ့ငရဲသား ေလးေယာက္ရဲ႕အသံကုိ ထူးထူးျခားျခား ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီငရဲသား ေလးေယာက္ဟာ ငရဲခံရင္းသူတို႔ မွားခဲ့တဲ့အမွားအတြက္ ခံရတဲ့ဒုကၡေတြကုိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကားရေအာင္ ေအာ္ဟစ္ညဥ္းညဴ ေျပာၾကားဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရင္း အျပည့္အစုံ မေျပာႏုိင္ဘဲ တစ္ေယာက္က“ဒု”၊ တစ္ေယာက္က“သ”၊ တစ္ေယာက္က “န”၊ တစ္ေယာက္က “ေသာ”လုိ႔ တစ္လုံးစီေလာက္ပဲ ေအာ္ေျပာႏုိင္ၾကၿပီး ငရဲအုိးထဲျပန္ျမဳပ္ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာသလမင္းႀကီးဟာ အဲဒီအသံႀကီးေတြကုိ ၾကားၿပီး အရမ္းထိတ္ လန္႔ကာဘယ္လုိမွ အိပ္မရေတာ့ဘဲ တစ္ညလုံး မုိးလင္းခဲ့ရပါတယ္။
မနက္လင္းေတာ့ ေကာသလဘုရင္ဟာ ညကအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေတြးေတာေၾကာက္လန္႔ၿပီး ပညာရွိပု ေရာဟိတ္ကုိ ေမးျမန္းတဲ့အခါ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားက “အရွင္မင္းႀကီး ဒါဟာ အရွင္မင္းႀကီး အသက္အႏၲရာယ္ အတြက္စုိးရိမ္စရာျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီအႏၲရာယ္ေတြကင္းဖုိ႔ သဗၺသတဆုိတဲ့ ယဇ္ကုိပူေဇာ္ရပါမယ္၊ဒီယဇ္ပူေဇာ္ဖို႔ အတြက္ ဆင္၊ျမင္း၊ႏြားလဥသဘ၊ ႏုိ႔ညႇစ္ႏြားမ၊ဆိတ္၊ အာဇာနည္ျမင္း၊ ၾကက္၊၀က္၊ သတုိးသား၊သတုိးသမီး စသျဖင့္သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ တစ္ရာစီျပဳကာ သတ္ၿပီးပူေဇာ္ရပါမယ္၊ အဲဒါဆုိဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အသက္အႏၲရာယ္ အတြက္စုိးရိမ္စရာမရွိပါ အရွင္မင္းႀကီး”လုိ႔ ေလွ်ာက္တင္လုိက္ပါတယ္။
ေကာသလဘုရင္ဟာ ဉာဏ္အျမင္ နည္းပါးၿပီး ကုိယ့္အသက္ရွင္ေရးဆုိ ဘာမဆုိလုပ္ႏုိင္တဲ့ သူျဖစ္တဲ့အတြက္ ပုေရာဟိတ္ေျပာတဲ့အတုိင္းစီရင္ ေစပါတယ္။ဘုရင္ရဲ႕ယဇ္ပူေဇာ္မႈအစီအစဥ္ေၾကာင့္ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္လုံး အုပ္အုပ္က်က္က်က္ျဖစ္ၿပီး သား သမီးပါသြားတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပူေဆြး ငုိေၾကြးၾကပါတယ္။ဒီအသံေတြေၾကာင့္ ေကာသလမင္း ႀကီးရဲ႕မိဘုရားျဖစ္တဲ့ ပညာရွိ မလႅိကာမိဘုရားဟာ ဘုရင္ႀကီးကုိေတြ႕ၿပီး ဒါဟာလမ္းမွန္တဲ့ အလုပ္မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္မွာ ဘုရားရွင္သာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ ၾကားဖုိ႔အေၾကာင္း အႀကံျပဳလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ေကာသလမင္းႀကီးဟာ မိဘုရားႀကီးရဲ႕အႀကံအ တိုင္းဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ထံေရာက္တဲ့အခါ ေကာသလမင္းႀကီးက ညကၾကားခဲ့ရတဲ့ အသံေတြအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အခါ ျမတ္ဗုဒၶက အဲဒီအသံေတြဟာ တျခားမဟုတ္ မေကာင္းတဲ့ ကာေမသုမိစၧာစာရကံေၾကာင့္ ေလာဟကုမၻီ ငရဲမွက်ေရာက္ေနတဲ့ ငရဲသား ေလးေယာက္တုိ႔ရဲ႕ အသံပဲျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူကာ အဲဒီ ငရဲသားေတြရဲ႕ အတိတ္အေၾကာင္းကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶက “ဒီငရဲသားေတြဟာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္တုန္းက အတူသြားအတူလာအတူေပ်ာ္ ပါးစားေသာက္ၾကတဲ့ ခ်မ္းသားတဲ့ သူေ႒းသားေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ သူေ႒းသားေလးေယာက္ဟာ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာၾကတဲ့အတြက္ အေပ်ာ္အပါး အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေပ်ာ္ပါးၾကရင္း ေနာက္ဆုံးသူတုိ႔ ေလးေယာက္တုိင္ပင္ကာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကုိ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိေပးကာ သူတုိ႔နဲ႔ေပ်ာ္ပါးတဲ့အခါ အသုံးျပဳၾကဖုိ႔ဆုံး ျဖတ္ၿပီးေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမွန္သမွ် အိမ္ေထာင္ရွိရွိ မရွိရွိ စည္းစိမ္ေပးၿပီးေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ကႆပဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတမ္းမွာ ပြင့္တဲ့အတြက္ သူေ႒းသားေလး ေယာက္ဟာကာေမသုမိစၧာစာရ အမႈကုိႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ဒီအကုသုိလ္ေၾကာင့္ပဲသူတုိ႔ ေလးေယာက္ေသတဲ့အခါ အ၀ီစိငရဲမွာ က်ေရာက္ကာ အ၀ီစိငရဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ခံစားၿပီးအခု တစ္ခါေလာဟကုမၻီငရဲမွာ ထပ္ၿပီးခံေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မင္းႀကီးၾကားတဲ့ အသံေတြဟာ ေလာဟကုမၻီငရဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ အဲဒီသူေ႒းသား ေလးေယာက္ရဲ႕ အသံပဲျဖစ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ အတိတ္ေဆာင္ကာ ေကာသလမင္းၾကားခဲ့တဲ့ အသံႀကီးေလးခုရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ထပ္မံရွင္းလင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေကာသလမင္းႀကီး ၾကားခဲ့တဲ့ အသံေတြထဲက
“ဒု”ဆုိတဲ့ အသံဟာ ဒီအသံကုိ ျပဳတဲ့ ငရဲသား အေနနဲ႔
“ဒုဇၨီ၀ိတ မဇီ၀ိမွိ၊ ေယသေႏၲ န ဒဒမွေသ။ ၀ိဇၨမာေနသု ေဘာေဂသု၊ ဒီပံ နာကမွ အတၱေနာ။ ငါတုိ႔အားစည္း စိမ္ဥစၥာမ်ား ထင္ရွားရွိကုန္ပါလ်က္ မေပးမလွဴမိၾကကုန္၊ မိမိ၏မွီရာ ကုိင္းကၽြန္းသဖြယ္ ျဖစ္သည့္ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈကုိ မျပဳမိၾကသည့္ ငါတုိ႔သည္ မေကာင္းသျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကကုန္၏” လုိ႔ေျပာလုိ တာျဖစ္ေၾကာင္း၊
“သ” ဆုိတဲ့ အသံဟာလည္း ဒီအသံကုိ ျပဳတဲ့ငရဲသား အေနနဲ႔
“သ႒ိ၀ႆ သဟႆာနိ၊ ပရိပုဏၰာနိ သဗၺေသာ။ နိရေယ ပစၥမာနာနံ၊ ကဒါ အေႏၲာ ဘ၀ိႆတိ။ ေလာဟကုမၻီ ငရဲမွ ခံစားေနရသည့္ ငါအားတုိ႔ ခပ္သိမ္းေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းတုိ႔ ျပည့္ကုန္ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိငရဲခံရမႈသည္ မည္သည့္အခါတြင္ အဆုံးသတ္မည္နည္း” လုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊
“န”ဆုိတဲ့ အသံဟာလည္း ဒီအသံကုိ ျပဳတဲ့ ငရဲသား အေနနဲ႔
“နတၳိ အေႏၲာ ကုေတာ အေႏၲာ၊ န အေႏၲာ ပဋိဒိႆတိ။ တဒါ ဟိ ပကတံ ပါပံ၊ မမ တုယွဥၥ မာရိသာ။ ငါတုိ႔အား အဆုံးအပုိင္းအျခားသည္ မရွိခဲ့၊ ငရဲ၏ အဆုံးကား အဘယ္မွာ ရွိအံ့နည္း၊ ငရဲခံရျခင္း၏အပုိင္းအ ျခားသည္မထင္ရွား၊ ငါတုိ႔သည္ လူျဖစ္စဥ္က မေကာင္းမႈ အမ်ားအျပားကုိ ျပဳမိခဲ့ေလၿပီ” လုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊
“ေသာ”ဆုိတဲ့ အသံဟာလည္း ဒီအသံပုိင္ရွင္ အေနနဲ႔
“ေသာဟံ ႏူန ဣေတာဂႏ႖ာ၊ ေယာနႎ လဒၶါန မာႏုသႎ။ ၀ဒညဴ သီလသမၸေႏၷာ၊ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟုံ။ ငါသည္ ဤသံပူရည္ ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး လူ႔ဘ၀ကုိ ရပါမူကား အလွဴခံသူ လူပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ စကားကုိသိ ေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍၊ သီလႏွင့္ျပည့္စုံသည္ျဖစ္၍၊ မ်ားစြာေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ျပဳပါေတာ့အ့ံ” လုိ႔ေျပာ လုိတာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဒု - သ - န - ေသာ ဆုိတဲ့ အသံေတြရဲ႕ ဆုိလုိရင္း အက်ယ္ကုိ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူပါတယ္။
အသံပုိင္ရွင္ေတြရဲ႕ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဆုိလုိရင္းအဓိပၸါယ္ေတြကုိ ၾကားနာလုိက္ရတဲ့ ေကာသလဘုရင္ အရမ္းေၾကာက္လန္႔သြားၿပီး သူမ်ားသားမယားကုိ ျပစ္မွားက်ဴးလြန္လုိတဲ့ စိတ္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္ပါ ေတာ့တယ္။
ဒီေဖာ္ျပခ်က္ေတြကေတာ့ ဒု - သ - န - ေသာ ဆုိတဲ့ တရားစကားကုိ ေဟာၾကားျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဒု - သ - န - ေသာ ဆိုတဲ့ စကားအဓိပၸါယ္နဲ႔ ဒီစကားပုိင္းရွင္ေတြရဲ႕ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္း ေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွအဓိက ေျပာခ်င္တာက အမ်ားသိထားၾကတဲ့ ဒု - သ - န - ေသာ ဆုိတဲ့စကားလုံးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ဒီအသံေတြကုိ ျပဳၾကတဲ့ ငရဲသားေတြရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ အေၾကာင္းကုိ ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီငရဲသားေတြရဲ႕ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ သူတပါးသားမယားကုိ ဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ ကာေမသုမိစၦာစာရ ကံရဲ႕တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးေပးရဲ႕ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပုံကုိ သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိနဲ႔ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ အကုသုိလ္ ကံတစ္ခုဟာ ႏွစ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ခံရတတ္တဲ့ သေဘာကုိ သေဘာေပါက္ နားလည္ေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလုိ အကုသုိလ္မ်ိဳး မျပဳျဖစ္ေအာင္ကိုယ္က်င့္ သီလကုိ အထူးလုံၿခဳံေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒု - သ - န - ေသာဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအျဖစ္အပ်က္ အဓိပၸါယ္ ေတြကုိေကာင္းေကာင္းနားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး ရခဲတဲ့လူ႔ဘ၀ကုိ ရထားကာ ဘုရားသာသနာနဲ႔လည္း ႀကံဳေနၾကတဲ့ အခုိက္မွာ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရင္း ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈမ်ားကုိပါ ရသမွ် စုေဆာင္းႏုိင္ၾကဖုိ႔ ဒီစာစုေလးနဲ႔ အသိေပးရင္း ဒု သ န ေသာမွ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔လည္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။
From: အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ)

ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အထူးသတိထားရမည့္ အင္တာနက္က လိင္ကိစၥ

လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ အခုေခတ္မိဘေတြအတြက္ သားသမီးေတြကို ထိန္းေက်ာင္း ပ်ဳိးေထာင္ရတာ အရင္ေလာက္ မလြယ္ကူေတာ့ပါဘူး။ အရင္ေခတ္ကထက္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ဖို႔ရာ ပိုမိုခက္ခဲၿပီး ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကေန ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ေတြကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ လိုအပ္လာပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကေလးေတြကို အျပင္ထြက္ကစားခိုင္းလိုက္ရင္ သူတို႔ဘာသာ ကစားၾကေပ်ာ္ၾကနဲ႔ ညေနခင္းတစ္ခ်ိန္ေလာက္ေတာ့ ထိန္းရသက္သာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္မွာ အျပင္ထြက္ ကစားခိုင္းရင္ မ်ားျပားလွတဲ့ ကား၊ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကားေတြေၾကာင့္ ရင္တမမ ျဖစ္ေနရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ ကစားႏိုင္မယ့္ ဂိမ္းဆိုင္သြား၊ အင္တာနက္ဆိုင္သြားဆိုၿပီး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေခတ္သစ္ ကေလးထိန္းနည္းေပါ့။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စလာပါျပီ။
ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ကမၻာမွာ အင္တာနက္ကို အေကာင္းဆံုး တီထြင္ဖန္တီးမႈအျဖစ္ တင္စားခ်င္ရင္ တင္စားလို႔ရပါတယ္။ ေမာက္စ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္၊ ဆက္သြယ္မႈေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္တဲ့ အရာပါ။ ဒီလုိ အံ့မခန္းအစြမ္းထက္တဲ့ အရာကို ကၽြန္မတို႔ သားသမီးေတြ ဘယ္လို အသံုးျပဳေနၾကသလဲဆိုတာ သတိမထားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အခုအခ်ိန္လို အင္တာနက္ကို ဖုန္းနဲ႔ အလြယ္တကူ သံုးလို႔ရႏုိင္လာတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီကိစၥဟာ အေရးေပးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ငယ္ရြယ္တဲ့ကေလး ေတြ အင္တာနက္ကို ဂိမ္းကစား႐ံုသက္သက္သာ အသံုးခ်မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဂိမ္းကစားျခင္းက ျဖတ္ထိုးၪဏ္၊ အကြက္ျမင္မႈနဲ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏုိင္စြမ္းကို ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... ဒါေပမဲ့ေပါ့။
အင္တာနက္မွာ ကေလးေတြ (သူငယ္တန္းက တကၠသိုလ္၀င္တန္းအထိ) နဲ႔ မအပ္စပ္မဆက္စပ္တဲ့ မေတာ္တေရာ္ပံုေတြ၊ အေဖာ္အခၽြတ္၀က္ဆိုက္ေတြနဲ႔ ညစ္ညမ္း၀က္ဆိုက္ေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သားေယာက္်ားေလးေမြးထားတဲ့ မိဘမ်ား အထူး ဂ႐ုစိုက္သင့္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္အသံုးျပဳတဲ့ အသက္အရြယ္ကလည္း ငယ္သထက္ ငယ္လာပါတယ္။ ႏွစ္တန္း သုံးတန္းအရြယ္ဆို အင္တာနက္ကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးျပဳတတ္ေနပါျပီ။ အဲလို ငယ္ရြယ္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ အင္တာနက္ေၾကာင့္ အရြယ္မတိုင္ခင္ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။
နာမည္ႀကီးပုဂၢလိကေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္က စိတ္မသက္သာစရာပါ။ သူ႕ေက်ာင္းမွာ ခုနစ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ စာသင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဂနာမျငိမ္ပါဘူး။ စာကို လံုး၀အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ ေက်ာင္းဆင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ဟိုမိန္းကေလး လက္လွမ္းဆြဲ၊ ဒီမိန္းကေလးလြယ္အိတ္ လွမ္းဆြဲ၊ ပခံုး လွမ္းဖက္နဲ႔ အစအေနာက္သန္ေနပါတယ္။ စာသင္တာ လံုး၀စိတ္မ၀င္စားတဲ့အတြက္ သုညရတဲ့ ဘာသာေတြလည္း မ်ားပါတယ္။သူ႕မိဘေတြကေတာ့ သားကို အရမ္းခ်စ္တဲ့သူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ရက္မပ်က္ ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ လိုက္ႀကိဳေပးတဲ့အထိ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ စာသင္တဲ့ ဆရာမေတြက သူ႔ေၾကာင့္ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ စာသင္တာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္လို႔ တိုင္ၾကားၾကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္က ေခၚယူစစ္ေဆးရပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဆရာမေတြ မျမင္ေအာင္ ဖြက္ထားတဲ့ ဖုန္းအေကာင္းစားကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အင္တာနက္က ညစ္ညမ္းေခြ ၂၀ ေက်ာ္ ထည့္သြင္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပိုးစိုးပက္စက္ ႐ိုက္ထားတဲ့ ညစ္ညမ္းေခြေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခုနစ္တန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ စာကို အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ခုနစ္တန္းအရြယ္ေလာက္မွာ ဒီကိစၥေတြကို အရမ္းစိတ္၀င္စားေနတာဟာ သူ႔အတြက္ေရာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က သူေတြအတြက္ေရာ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ သူနဲ႔ ေပါင္းသင္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလို အသစ္အဆန္း အာ႐ံုေတြကို စိတ္၀င္စားသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းကေလးေတြဆိုရင္လည္း အခန္႔မသင့္ရင္ သူတို႔ စမ္းသပ္စရာ သားေကာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ တရားခံရွာရင္ေတာ့ အင္တာနက္ပါပဲ။ မိဘေတြက အင္တာနက္သံုးျပီး ဂိမ္းကစားတာပဲဆိုၿပီး လႊတ္ထားရာက ဒီလို ျဖစ္လာရတာပါ။ သံုးတတ္ရင္ေတာ့ အင္တာနက္က တကယ့္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာပါပဲ။ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ က်ိန္စာ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို မိဘေတြ သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။
ကၽြန္မမိတ္ေဆြ သူနာျပဳဆရာမ တစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ သူ႔အေတြအၾကံဳကလည္း ၾကက္သီးထစရာပါ။ ငါးတန္းအရြယ္ ေယာက်္ားေလးနဲ႔ ႏွစ္တန္းအရြယ္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးတို႔ အရြယ္မတိုင္ခင္ လိင္ကိစၥ မဖြယ္မရာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္း စစ္ၾကည္ေတာ့ ငါးတန္းကေလးက အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ဂိမ္းကစားရင္း အျခားလူငယ္ေတြ ၾကည့္ၾကတဲ့ ညစ္ညမ္း၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းကစားေဖာ္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စမ္းသပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥေတြကို သူမ်ားသားသမီးေတြမွာ ျဖစ္တာပဲလို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မေတြးေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာ အင္တာနက္သံုးတတ္တဲ့ ကေလးရွိရင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ပါ။ မိဘေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ၊ အေနအထိုင္ေတြကို မသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးသင့္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး သမီးမိန္းကေလး ေက်ာင္းသူအရြယ္ရွိတဲ့ မိဘေတြ ပူပင္ရမွာကေတာ့ အင္တာနက္ခ်က္တင္ (chatting) ကိစၥ ပါပဲ။ ငါးတန္း၊ ေျခာက္တန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးေတြဆို ခ်က္တင္စၿပီး သံုးၾကပါျပီ။ ကိုကိုေတြ၊ ညီမေလးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကပါၿပီ။ ေက်ာင္းေနအရြယ္မွာ ခ်က္တင္ကေနတစ္ဆင့္ ရည္းစားထားတတ္လာျပီး စာဘက္မွာ အာ႐ံုနည္းလာၾကျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေက်ာင္းစာသပ္သပ္ အခ်စ္ေရးသပ္သပ္ ခြဲျခားႏိုင္တယ္ေျပာေျပာ တစ္ခုခုမွာ အခ်ိန္ေပးအာ႐ံုစိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ခုမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္တာပါပဲ။ သက္တမ္းရင့္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္အရ တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာဆိုရင္ ရည္းစားသနာကိစၥေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူး သံုးေလးခု ထြက္မယ့္ကေလးက သာမန္ပဲ ေအာင္ၾကၿပီး သာမန္ ေအာင္႐ံုေအာင္ႏိုင္မယ့္ ကေလးမ်ဳိးဆိုရင္ က်ဖို႔ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီး ေျခလွမ္းဘယ္ကို ေရာက္ေနသလဲဆိုတာ သတိျပဳရမွာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ သားသမီးအတြက္ တာ၀န္အရွိဆံုးက မိဘျဖစ္တာေၾကာင့္ အလုပ္ေတြ ပိေနလို႔ အခ်ိန္မရွိလို႔ဆိုၿပီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနရင္ ကိုယ့္သားသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀ေလးေတြ တလြဲတေခ်ာ္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အင္တာနက္ကိစၥမ်ဳိးဆိုရင္ ကေလးေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်တတ္ေအာင္ မိဘေတြက တည့္မတ္လမ္းျပေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ မိဘေတြသာမကပါဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကလည္း ဒီလိုကိစၥရပ္ေတြမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ထိန္းေက်ာင္း ပဲ့ကိုင္ေပးႏုိင္တဲ့ စနစ္မ်ဳိး ရွိသင့္ပါတယ္။ ဥပမာ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ အရြယ္ေရာက္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ကေလးေတြကို လိင္မႈကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္၊ ေဘးဥပါဒ္မေရာက္ေအာင္ (sex education) သြန္သင္ျပတာမ်ဳိးေတြ၊ ကေလးေတြ အင္တာနက္ အသံုးျပဳမႈကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ နည္းပညာေတြ၊ ေဆာ့၀ဲလ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုအရာေတြက သူတို႔အတြက္ အေထာက္အပံ့ေပးၿပီး ဘယ္အရာေတြက အဆိပ္အေတာက္ဆိုတာ ရွင္းျပေပးထားၾကပါတယ္။
တစ္ကမၻာလံုးမွာ အင္တာနက္ကို သံုးၿပီး ပညာရွာမွီးေနတဲ့ ကေလးေတြ ဒုနဲ႔ ေဒးရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္မီတဲ့ နည္းပညာေတြ ေပၚထြက္လာမႈကို ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳဆိုရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အင္တာနက္ အရင္းအျမစ္ေတြလို ကြန္ရက္နည္းပညာေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အသံုးခ်မႈေပၚ မူတည္ၿပီး အေကာင္းအဆိုး ရလဒ္ ကြဲျပားသြားႏိုင္တာေၾကာင့္ မိဘေတြအေနနဲ႔ အေလးအနက္ ထားၾကဖို႔ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
Mizzima

အခ်ိန္လြန္မွ သိရတတ္သည့္ မိဘတန္ဘိုး

"သမီးေရ.......အိပ္ယာထေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းသြားရမယ္မလား။ "
အေမ့ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ား ပြင့္ခဲ့ရပါျပီ။ အျမဲတမ္း လုပ္ေနက်အတိုင္း အိပ္ယာကေန ႏိုးႏိုးခ်င္း မွန္ေတြ ကြဲအက္ေနတဲ့ နံရံကပ္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ နာရီကို ၾကည့္ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း အေမ့ကို ဘာလို႕ ခုမွ ႏႈိးတာလဲ..ေနာက္က်ကုန္ျပီ...စိတ္တိုဘို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုျပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ေဆာင့္ ပိတ္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အေလာတၾကီးနဲ႕ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားမွ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးတတ္ပါသည္။) အားလံုးျပင္ဆင္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အိမ္ကထြက္မည္အလုပ္တြင္ ကၽြန္မေနာက္ကေန အေမ့အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
"သမီး~~ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္...အေမ သိပ္ေနမေကာင္းလို႕ပါ။ "
ဒီအသံကို ၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မလဲ သိပ္စိတ္မရွည္တာနဲ႕...
"ဒီတခါလည္း အေအးမိျပန္ၿပီလား..အေအးကလည္း မိဘဲ မိႏိုင္လြန္းတယ္။ "
ဒီေတာ့ အေမက ကၽြန္မကို အားနာေသာဟန္ျဖင့္
"ေနာက္က်မွ ႏႈိုးမိတဲ့အတြက္ အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး......ဒီမွာ သမီးအတြက္ ထမင္းဘူး ယူသြားဦးေနာ္။ "
ကၽြန္မက ေက်ာင္းကလည္းေနာက္က် စိတ္ကလည္းတိုေနေတာ့ အေမ လွမ္းေပးတဲ့ ထမင္းဘူးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပစ္ခ်ျပီး ေတာ္ၿပီ..မစားေတာ့ဘူး..ေက်ာင္းဘဲ သြားေတာ့မယ္ ..ဆိုျပီး ကၽြန္မ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသြားမယ့္ လမ္းကို ေျပးထြက္လာရင္း ေနာက္ကို တခ်က္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ကၽြန္မ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထမင္းဘူးကို ျပန္လည္ ေကာက္ယူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာက တကယ္ဘဲ ျဖဴစြတ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက အျမဲတမ္း ဖ်ားနာေနက်မို႕ ကၽြန္မလည္း သိပ္ စိတ္မပူဘဲ ေက်ာင္းသို႕သာ ဦးတည္ျပီး သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းစတတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းတစ္ခုကို သိရပါတယ္။ ဒီအပတ္ စေနေန႕ကို ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ရပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အရမ္းကို သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕လည္း အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သလို ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာကိုလည္း တခဏေလာက္ ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက အျမဲတမ္း အိပ္ယာထဲ လဲေနတဲ့ အေမ့ကို လည္း ခဏေလာက္ ေမ့ထားျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားခ်င္ပါတယ္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ အေမ့ကို ျမင္တာနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မေၾကနပ္ခ်က္ေတြ ေပၚလာေတာ့တာပါဘဲ။ အေမကေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မကို ျပံဳးျပံဳးေလး လွမ္းၾကည့္ျပီး သမီးေလး....ျပန္လာျပီလား လို႔ေမးပါတယ္။ အေမက ေမးတာကို ျပန္မေျဖဘဲ
"အေမ...ဒီအပတ္ စေနေန႕ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေလ့လာေရးခရီးထြက္တာ သမီးလည္း လိုက္ခ်င္တယ္.... ပို႕ေပးေနာ္။ "
"ဟင္..ေလ့လာေရးခရီး...ဟုတ္လား သမီး...ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာတဲ့လဲကြယ္။ "
အေမက ကုန္က်စရိတ္ကို အရင္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အေျခအေနေၾကာင့္ သြားရေကာင္းမလား မသြားရေကာင္းမလား ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနျပီးမွ ၈ ေသာင္းပါ..အေမ လို႕ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ (မွတ္ခ်က္။ကိုရီးယားႏိုင္ငံသည္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။) ကၽြန္မအေျဖကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မအေမက ၈...၈ေသာင္းၾကီးမ်ားေတာင္ ဟု ျပန္၍ေမးသည္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို အသံက်ယ္ၾကီးႏွင့္ ဘာလဲ...၈ေသာင္းေတာင္ မရွိဘူးလား ဟူ၍ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီလို ဆင္းရဲတာမ်ိဳးကို အရမ္းမုန္းပါတယ္။ လူတန္းေစ့ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကို စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မိပါတယ္။ အေမ့ကိုလည္း မုန္းတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ဟာ အေမတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုလည္း မုန္းမိပါတယ္။ အေမက ခဏတာ သက္ျပင္းခ်ျပီး ေစာင္ေအာက္ကေန ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခုကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒီမွာ အေမ တစ္ျပားႏွစ္ျပား စုထားတဲ့ ေငြေလးေတြ....ဒီထဲကေန ၈ေသာင္းထုတ္ျပီးသြားေခ်။ ကၽြန္မေမြးကတည္းကစျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္ဘူးတဲ့ ဘဏ္စာအုပ္ကို ၾကည့့္ျပီး ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာဘဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဘဏ္ကို အေျပးေလး သြားခဲ့ပါတယ္။
ဘဏ္စာအုပ္ကို ျဖန္႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀သိန္းရွိေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အရမ္းကို ပမာဏမ်ားတဲ့ ေငြပါဘဲ။ ဒီအခ်ိန္အထိ ဒီေငြေတြကို ဘာလို႕ မသံုးတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ အေမ့ကို နည္းနည္း အျမင္ကတ္မိလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလ့လာေရးခရီးအတြက္ ၈ေသာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္ထဲမွာ ၉သိန္း၂ေသာင္းက်န္ပါေသးတယ္။ ၉သိန္း၂ေသာင္းေတာင္ ရွိတာ ထပ္ထုတ္လဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္က လူတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းကိုင္ေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိတာကို သတိရမိတာနဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခု ၀ယ္ဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ထဲကေန ေနာက္ထပ္ ၄သိန္း ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းအေရာင္းဆိုင္ကို သြားျပီး ေနာက္ဆံုးေပၚ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္ခု ၀ယ္လုိက္တယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ..ကၽြန္မဘ၀မွာ တခါမွ မရဘူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖုန္းအသစ္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီမွာ အေရာင္အေသြးေတြကလည္း စံု၊ ဒီဇိုင္းေတြကလည္း မိုက္တဲ့ အ၀တ္အစားလွလွေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ ၀ယ္ခ်င္ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္သြားျပီး ၂သိန္းထပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အကၤ်ီေတြအမ်ားၾကီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ တထည္ျပီး တထည္ စမ္း၀တ္လိုက္ မွန္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ အရမ္းကို ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ မွန္ၾကည့္ေနရင္းက သေဘာမက်စရာတစ္ခု မ်က္စိထဲကို ၀င္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ ညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ပံုစံၾကီးပါဘဲ။ ေတာဆန္ျပီး ပံုတုန္းလုိက္တာ လြန္ေရာ။ ဒီဆံပင္ပံုစံကို ေျပာင္းဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ ဘဏ္ကို သြားတယ္။ ၅ေသာင္းထပ္ျပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ပံုစံ လွလွေလး ညွပ္တယ္။ ကဲ...အားလံုး အိုေကျပီ။ စေနေန႕ ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ရန္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ဘို႕သာ လိုအပ္ေတာ့တာမို႕ ကၽြန္မ ဘဏ္ထဲမွာ က်န္တဲ့ ေငြေတြနဲ႕ လိုအပ္တာေတြအားလံုးကို စြတ္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး၀ယ္ျပီးေတာ့ ၉ေသာင္းသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း သူမ်ားနည္းတူ ၀တ္ႏိုင္စားႏိုင္ျပီမို႕ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိပါတယ္။ ကၽြန္မၾကိဳက္တာေတြအားလံုး လုပ္ျပီးျပီျဖစ္၍ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာ အိမ္သို႕ ေျခလွမ္းခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမအိပ္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဟြန္း..အဟြန္း ကၽြန္မ တမင္တကာ အသံျပဳလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအသံကို ၾကားေတာ့ အေမ ႏိုးလာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ့ကို ဘဏ္စာအုပ္ေလး ျပန္ေပးလုိက္ေတာ့ အေမက ဘဏ္ထဲ ေငြဘယ္ေလာက္က်န္သည္ကိုပင္ ၾကည့္မေနဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ေလးကို ေစာင္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ စေနေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လွလွပပ သားသားနားနား ၀တ္စားသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အားက်ေနတာကို ျမင္ျပီး ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ ၂ညအိပ္၃ရက္ခရီးကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႕ အျမဲတမ္းမမာေနေသာ အေမ့ကို ခဏတာ ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြေပါ့။
ခုေတာ့ ၂ညအိပ္ ၃ရက္ခရီးဟာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါျပီ။ ဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ ထပ္မံျပီး စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေသာ အိမ္ကို ျပန္ရအံုးမွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြ ေလးေနခဲ့ပါတယ္။ ေျခလွမ္းေလးေလးနဲ႕ဘဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္မက အေမ...သမီး ျပန္လာျပီ။ ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ၾကီးဟာ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ထပ္ျပီး အေမ..သမီး ျပန္လာပါျပီဆိုေနမွ ဟူ၍ ထပ္မံ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါလည္း ဘာအသံမွ မၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႕ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ေစာင့္ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေမက အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အျမဲတမ္း ကၽြန္မ ျပန္လာလွ်င္ ျပံဳးျပီး ၾကိဳတတ္တဲ့ အေမက ယခု ကၽြန္မ ျပန္လာတာကို ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေပ။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး သံုးခဲ့လို႕ အေမ စိတ္ဆိုးေနတယ္ အထင္ႏွင့္ အေမ့ကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အေမ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ထူဆန္းစြာဘဲ က်ဆင္းလာခဲ့သလို ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြဟာလည္း ရပ္တန္႕သြားမတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္မုန္းခဲ့တဲ့ အေမ ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ယံုလည္း မယံုႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အေမ့ကို အတင္း လႈပ္၍သာ ႏႈိးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ႏႈိးႏႈိး ႏိုးထမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ေစာင္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူျပီး အေမ့ မ်က္စိနားကို ကပ္ကာ အေမ...သမီး ေနာက္ကို ဒီလို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ....ဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...မ်က္စိေလး ဖြင့္ၾကည့္ပါ အေမရယ္....ဆုိျပီး ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္ငိုေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက တစံုတခု ထြက္က်လာတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာပါဘဲ။ ကၽြန္မ မရဲတရဲနဲ႕ ျဖန္႕ၾကည့္မိပါတယ္။
_____________________________________________________________________________________
သို႕
အေမ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သမီးေလး ၾကည့္ရန္
သမီးေလး...အေမ့ကို မုန္းတယ္မလားဟင္...
ဆင္းရဲတြင္းကိုလည္း ေသေလာက္ေအာင္မုန္းတယ္မလား သမီးေလး....
အေမေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးေလးရယ္...အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ဒီအေမက ပညာကလည္း မတတ္ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိ...
ငါ့သမီးေလးကို ေပးဘို႕ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာကလြဲျပီး မရွိတဲ့ သူပါ သမီးေလး...
အေမ အခုလို သမီးေလးကို လူ႕ေလာကမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတာကို အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး သမီးေလးရယ္...
အေမက ေရာဂါျဖစ္ျပီး သမီးေလးကို အခုလို ထားခဲ့ရတာပါ...
တကယ္ေတာ့ ခြဲစိတ္ကုသရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္တဲ့...ဒါေပမယ့္ ခြဲစိတ္ကုသစရိတ္က နည္းတာမဟုတ္ဘူးေလ....
ဒါနဲ႕ အေမ စဥ္းစားလိုက္တယ္... အေမသာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ မခံရင္ ငါ့သမီးေလး ၾကိဳက္တာ၀ယ္ ၾကိဳက္သလို သံုးႏိုင္တယ္..ဒီေတာ့ အေမ ခြဲစိတ္ကုသမႈမခံဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ သမီးေလးရယ္..ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် တျဖည္းျဖည္း ဆိုးလာတာေၾကာင့္ ခုေတာ့ အေမ့ သမီးကို ထားခဲ့ရေတာ့မယ္။
ဒီေလာက္ အသံုးမက်တဲ့အေမ့ကို အေမလို႕ သတ္မွတ္ေပးတဲ့ အတြက္ ငါ့သမီးေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
အေမက ဒီကမၻာေပၚမွာ ငါ့သမီးေလးကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာကို သိတယ္မလား သမီး....
အေမ့ရဲ႕ ေစာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာၾကည့္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခု ထြက္လာလိမ့္မယ္...အေမ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စုေဆာင္းခဲ့တယ့္ ေငြေလးေတြပါ။
သိန္း၂၀၀ေလာက္ရွိမယ္...
ငါ့သမီးေလးေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲမေနရေတာ့ဘူးေပါ့...
သမီးေလးကို အျမဲတမ္းခ်စ္ေနမယ့္ အေမ
_____________________________________________________________________________________
ဒီစာကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ မုန္းတီး စက္ဆုတ္လာမိပါတယ္။ အေမ့ကို မုန္းခဲ့တာထက္ အဆ၁ေထာင္ ၁ေသာင္းမက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မုန္းတီးမိပါတယ္။ သမီး သုံးခဲ့တဲ့ ေငြေတြက ခြဲစိတ္ခေတြ..ခြဲစိတ္ခေတြ အေမရယ္ ဘာလို ေစာေစာက မေျပာခဲ့တာလဲ။ သမီးလုိ အေမ့ ေစတနာကို နားမလည္တဲ့ လူကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ရလား။ ေနာက္ဆို ေက်ာင္းသြားဘို႕ ႏႈိးေပးတဲ့ အေမ့ အသံကို လည္း မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေမ ထုတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူးေလးကိုလည္း မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတဲ့ အေမ့ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႕ ကၽြန္မ ရူးမတတ္ ၀မ္းနည္းခံစားေနရပါတယ္။ အေမရယ္ ေနာင္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ သမီး အေမနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ အေမ့ကို မေပးခဲ့ရတဲ့ သမီးရဲ႕ ေမတၱာေတြကိုလည္း ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို အေတြးေတြကို ေတြးရင္း ကၽြန္မ အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုျပီးမွ အေမ့ကို တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းကို ေျပာဘို႕ သတိရခဲ့ပါတယ္။ သတိရရခ်င္း ကၽြန္မ အေမ့ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"အေမ.....သမီးလည္း အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ "
အေမနဲ႕ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့ အခါမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိတဲ့ အခါမွာ ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို နာၾကည္းမိတဲ့ အခါမွာ ဒီစာေလးကို ျပန္သတိရျပီး စိတ္ထားေလးေတြကို ေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ အေမေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ခ်စ္ခင္တယ္ဆိုတာကို သတိရေစဘို႕ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတဲ့ ကိုရီးယား ၀ထၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္ ဘာသာျပန္စာေရးဆရာအမည္မသိတဲ့အတြက္ အမည္မဲ့စာေရးဆရာဟုသာ
သတ္မွတ္ေပးပါရန္။

ေတာ္ခ်င္ရင္ မပ်င္းနဲ႔

ဆံုးမစာမ်ား၊ ဆံုးမစကားမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့ စကားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကားဖူးၿပီး နား၀မွာပဲ ရပ္ေနတဲ့ အတြက္ခက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နား၀မွာတင္ ရပ္မေနဘဲ ရင္ထဲႏွလံုးထဲေရာက္ေအာင္ သိမ္းပိုက္ထားမယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္၀င္တစား ေတြးေတာမယ္၊ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ၾကည့္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အက်ဳိးရွိမယ့္စကားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အခုတင္ျပတဲ ့စကားကေတာ့ ဆံုးမစကားအေနနဲ႔ တင္ျပတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ေတြ႕ အသံုးခ်တဲ့သူမ်ားမွာ အက်ဳိးရွိတယ္ဆိုတာကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနတာ ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ့အျပင္ ကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္နာက်င့္သံုးမိလို႔ အက်ဳိးရွိတာေၾကာင့္ တင္ျပလိုက္မိတာျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္မလက္ထဲကို မွတ္သားစရာ စကားတစ္ခုခုကို ေရးေပးပါလို႔ စာအုပ္ကေလးေတြထိုးေပးၿပီး ေမတၱာရပ္ခံတဲ့ကေလးမ်ား၊ လူငယ္လူရြယ္မ်ားရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မဆိုင္းမတြဘဲ "ေတာ္ခ်င္ရင္ မပ်င္းနဲ႔" ဆိုတဲ့ စကားကေလးကို ကြၽန္မေရးခ်ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ လူေတာ္ကေလးေတြ အေရအတြက္မ်ားလာဖို႔က မိသားစု လူမႈပတ္၀န္းက်င္ကစၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးအထိ အထူးလိုပါတယ္။ မိသားစုထဲမွာ ပတ္၀န္းက်င္က သိပ္ေတာ္တာပဲလို႔ ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံရသူေတြမ်ားတယ္ဆိုရင္ အဲသည္မိသားစုဟာ ထက္ျမတ္တဲ့၊ တိုးတက္တဲ့ မိသားစုေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ မိသားစုပဲဆိုတာကို သိနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ေတာ္ျခင္းကို ဖြင့္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေတာ္တည့္မွန္ကန္မႈကို ဖြင့္ဆိုတာျဖစ္ရပါတယ္။ အကုသိုလ္နဲ႔ မကင္းတဲ့အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားလာတဲ့သူမ်ားကို ေတာ္လိုက္တာလို႔ ခ်ီးမြမ္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာင္းတရားေကာင္း၊ မေကာင္းကို မၾကည့္ဘဲ အက်ဳိးရလဒ္ ျဖစ္တဲ့ ႀကီးပြားျခင္းကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေျပာတာျဖစ္လို႔ ေရရွည္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အဲသည္အခ်က္က ေသခ်ာပါတယ္။
အေၾကာင္းတရား မေကာင္းဘူးဆိုတာကေတာ့ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့၊ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ား မႀကိဳက္တဲ့ တားျမစ္ထားတဲ့အလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့သူမ်ားဟာ အေၾကာင္းတရား အမွားကို လက္ကိုင္ျပဳထားတဲ့သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေၾကာင္းတရား အမွားကိုလုပ္ကိုင္တဲ့အခါမွာလည္း ဖံုးဖိႏိုင္ေအာင္လူသူေတာ္ေကာင္းအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ရပါတယ္။ မေကာင္းေသာသူမ်ားနဲ႔ ေပါင္းသင္းရပါတယ္။ အဲသည္လိုလူမ်ားဟာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ကြဲလို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ မကြဲဘဲနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရပ္က မဖံုးႏိုင္၊ မဖိႏိုင္ေအာင္ အဆိုးတရားေတြ မ်ားလာလို႔ျဖစ္ေစ ဥပေဒနဲ႔ၿငိစြန္းလာတတ္ပါတယ္။ မၿငိစြန္းဘူးဆိုလည္း ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ားဟာ တိတိက်က် တြက္ခ်က္လို႔ မရတဲ့အတြက္ အဆံုးအ႐ံႈးနဲ႔ ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အဲသည္လို ေငြေၾကးဥစၥာ ဆံုး႐ံႈးသြားရင္ ဂုဏ္သေရ ဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပါပဲ။ နာမည္ဆိုတာကလည္း မေကာင္းသတင္းနဲ႔သာ ေက်ာ္ၾကားလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာေတာ့အစက ျပန္ေကာက္လို႔ မလြယ္တတ္ပါဘူး။
ကြၽန္မတို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ နည္းလမ္းမွန္ကန္ပါမွ ရလဒ္ကလည္း မွန္ကန္တယ္လို႔ လက္ခံၾကပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အေၾကာင္းတရားက အေကာင္းစားေတြျဖစ္ပါမွ အက်ဳိးတရားက တကယ္ျမတ္တဲ့ ရလဒ္မ်ားျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကသာ အေၾကာင္းတရားကို ဦးစားေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သိပၸံနည္းက် ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာလည္း အေၾကာင္းတရားကို ဦးစားေပးပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ အက်ဳိးရလာဒ္ကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းရင္းခံေတြရွိမွ ရႏိုင္သလဲဆိုတာကို တြက္ခ်က္လုပ္ေဆာင္ရတာပါပဲ။ အက်ဳိးကို ျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အေၾကာင္းကိုျပင္ရတာ သိပၸံနည္းက်တဲ့ အလုပ္သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဘာ၀တရားကလည္း အေၾကာင္းနဲ႔အက်ဳိး ဆက္စပ္ေနတာကို အၿမဲျပေနတာပါပဲ။ သဘာ၀တရား ေဖာက္ျပန္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အေၾကာင္းမဲ့ မေဖာက္ျပန္တတ္ပါဘူး။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဆိုးက်ဳိးေပၚေစဖို႔ အေၾကာင္းဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ရွာရင္ေတြ႕တာပါပဲ။
တကယ္လို႔ အေၾကာင္းတရားမ်ားက ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ ေတာ္တည့္မွန္ကန္ျခင္းဆိုတဲ့ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို အေျခခံၿပီး ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အက်ဳိးတရားလည္း မြန္ျမတ္တဲ့ အက်ဳိးတရားမ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ မပ်င္းဖို႔အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ မပ်င္းဖို႔အေၾကာင္းကို ေရာက္မယ့္ အေရးမွာ အေၾကာင္းတရားေတြအေကာင္းစားျဖစ္ဖို႔ ေျပာေနရတဲ့အတြက္အခုျပန္ေကာက္ပါရေစ။
ကြၽန္မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ မိမိနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးကုပ္ကုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူတိုင္းဟာ ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတာ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားလာတာကို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲသည္လို ေတာ္တဲ့လူလို႔ အမ်ားက သိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ဘ၀ တစ္သက္တာမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းသိတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားကို သူခံစားလာရတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာ္တစ္ေယာက္ရယ္လို႔ အမ်ားက မသိၾကခင္ကတည္းက သူ႔ဟာသူ လုပ္မယ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ေရြးထားတဲ့အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ မင္းလုပ္ပါလို႔ တာ၀န္ေပးတဲ့အတြက္ တာ၀န္ယူထားရတဲ့အလုပ္ျဖစ္ေစ "ပ်င္းလိုက္တာေနာ္၊ ငါ အဲသည္အလုပ္ကို မႀကိဳက္ဘူး" လို႔ ေျပာမေနတတ္ပါဘူး။ ဒီအလုပ္ကို ငါနားလည္မွျဖစ္မယ္။ ငါဘယ္သူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ပညာယူရမလဲ၊ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ဳိးေတြကို ဖတ္ရမလဲ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအရင္းခံေကာင္းေတြကို ရွာၿပီး အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ လုပ္တတ္ပါတယ္။
အဲသည္လို မပ်င္းမရိဘဲ ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ ေလ့လာတဲ့အတြက္ အသိပညာနယ္ပယ္ က်ယ္ျပန္႔သြားလို႔ အက်ဳိးကို မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ ရရွိသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္ ေလ့လာမႈအရွိန္ကလည္း ေကာင္းသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္လို အသိပညာနယ္ပယ္က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ခံထားရတဲ့ အေၾကာင္းေကာင္းကေတာ့ မပ်င္းရိျခင္း၊ တစ္နည္းဆိုရင္ လံု႔လ၀ီရိယအား ႀကီးမားျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၀ီရိယအား ႀကီးမားတဲ့ သူမ်ားဟာ စိတ္အင္အားလည္း ႀကီးမားတတ္ၾကပါတယ္။ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုစားတတ္ပါတယ္။ သူမ်ားထံက အကူအညီရဖို႔ကို "ကယ္မပါ၊ ျပဳစုပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ပါ၊ မြဲေသြ႕ေသြ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ္ခ်မ္းသာရေၾကာင္း ငယ္ေငါင္းစုတ္ပဲ့ ႏုံနဲ႔သည့္ စကားမ်ားကို ေယာင္မွား၍ဆိုမိလွ်င္ လွ်ာတိုေအာင္ ရိတ္ခ်င္၏" ဆိုတဲ့ ဦးပုည စာဆိုထဲကလိုပဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေအာက္က်ဳိ႕ျခင္းမျပဳဘဲ မိမိအားကို မိမိယံုၾကည္ကိုးစားၿပီး ႐ိုး႐ိုးသားသားစိတ္ထားနဲ႔ ႀကိဳးစားတတ္ပါတယ္။အဲသည္လို ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ႀကိဳးစားတဲ့သူဟာ ေပါ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ စကားမ်ားကို မေျပာတတ္သလို၊ ဣေႁႏၵမဲ့တဲ့၊ ဟန္ခ်က္မညီတဲ့ အျပဳအမူမ်ားကိုလည္း မျပဳတတ္ပါဘူး။
၀ီရိယအားနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ သတိထားရပါမယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ စိတ္အတက္ႂကြလြန္ခဲ့ရင္ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ကပ်ံ႕လြင့္ၿပီး မတည္မၿငိမ္ျဖစ္သြားရင္ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါရဲ႕ သံုးလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ လူအမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါသြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မျဖစ္ေပၚေအာင္ မိမိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာ အားစိုက္တာလြန္ေနသလား၊ အားစိုက္တာ လြဲေနသလားဆိုတာကို မိမိဘာသာ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိစိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဟုန္ေနသလား ဆိုတာကိုလည္း သတိနဲ႔ စစ္ေဆးေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အားစိုက္တာကို မလြန္ေအာင္ သတိထားဖို႔လိုသလို မေလ်ာ့ပါးဖို႔ကိုလည္း သတိထားရပါမယ္။ တစ္ခါတရံမွာ ပ်င္းရိတတ္ပါတယ္။ နားမယ္ဆိုၿပီး တကယ္လည္း စိတ္ေရာလူပါ အနားမရဘဲနဲ႔ အခုေခတ္မွ ေပါမ်ားတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖစရာမ်ားနဲ႔ ပင္ပန္းေနတတ္ပါတယ္။
ကြၽန္မလည္း အဲသည္လူစုထဲမွာပါတတ္ပါတယ္။ မပါဘူးဆိုရင္ ညာရာက်မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိမိကိုယ္ကို သတိေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ကပါၿပီးေနေလေတာ့ "မတင္၀င္းေရ ထထ၊ အလုပ္နဲ႔ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ထားရတာ၊ မပ်င္းနဲ႔အလုပ္လုပ္ေပေတာ့" လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာရပါတယ္။ စိတ္ထဲကတင္ ေျပာရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏႈတ္ကထြက္ၿပီးေျပာတာပါ။ အဲသည္လို မိမိကိုယ္ကို က်င့္ထားမိေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘဲေနရရင္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ကြၽန္မစာေတြကို ဘယ္လုိေရးသလဲလို႔ မၾကာခဏ အေမးခံရတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မက အခ်ိန္ သတ္မွတ္မထားဘဲ အခ်ိန္ရတိုင္း ထိုင္ေရးတတ္ပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ေန႔မွာမွ ေရးမယ္၊ ညမွာမွ ေရးမယ္လို႔ အခ်ိန္သတ္မွတ္မထားတာကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးတာကိုမွအလုပ္လို႔ သတ္မွတ္မထားပါဘူး။ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းၿပီး ေဟာေျပာမိန္႔ဆိုတာကို နာယူရတာ လည္း အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာတာလည္း အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္မ်ားနဲ႔ စကားေျပာတာလည္း အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ မိန္႔ဆိုစကားမ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိမွာရွိတဲ့ သံသယမ်ား၊ မသိနားမလည္မႈမ်ားကို ရွင္းလင္းေစပါတယ္။ လူႀကီးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာေတာ့ သက္ႀကီးစကားေလ။ အထပ္ထပ္ မီးျပင္းထိုးထားတဲ့ ေရႊစင္ေရႊသားဟာ သန္႔စင္၀င္းလက္ ေနသလိုပါပဲ။ ေလာကဓံအမ်ဳိးမ်ဳိးထဲက တိုးထြက္လာတဲ့ လူႀကီးစကားမ်ားက အဖိုးတန္ပါတယ္။ လူငယ္မ်ားဟာ သူတို႔ဘ၀နဲ႔ ထင္ဟပ္တဲ့ စကားမ်ားကို ေျပာတတ္ေတာ့ သူတို႔ဆီကလည္း ပညာရသလို၊ သူတို႔ကိုေစတနာထားၿပီး ေျပာေနရင္း မိမိစကားမ်ားဟာ ပိုၿပီး ႏူးညံ့လာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္စကားမ်ားကို ေခါင္းစဥ္လုပ္ၿပီး စာျပန္ေရးရင္လည္းအမ်ားအတြက္ စဥ္းစားစရာ အခ်က္ အလက္မ်ား ရလာႏိုင္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္မွာ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေတာ္တယ္လို႔ သူမ်ားက ခ်ီးမြမ္းတာကိုခံရင္း ဒုကၡပဲ၊ ငါမသိတာမ်ား ေမးလိုက္ရင္ကြဲၿပီလို႔ ေခြၽးဒီးဒီးက်ၿပီး စိတ္မဆင္းရဲရေလေအာင္ တကယ္တတ္၊ တကယ္ေတာ္တဲ့သူျဖစ္ရမယ္။ တကယ္တတ္၊ တကယ္ေတာ္ခ်င္ရင္ မပ်င္းပါနဲ႔။

ေဒါက္တာမတင္၀င္း (ပညာေရးတကၠသိုလ္)

အေမ့ေခၚသံ

အ႐ုဏ္အတက္
ကုလားတက္ေခါက္သံၾကားေတာ့
သား ႏိုးေနၿပီ အေမ။
သားက ဧည့္သည္
အေမ့အိမ္မွာ သားဟာ
ဧည့္သည္ပါ။

အိမ္ကထြက္ ရြာဘက္ကခြာ
ၿမိဳ႕ကိုတက္ ပညာရွာ
ႏွစ္ သံုးဆယ္ၾကာေတာ့
ပညာပါမက ၾကင္ရာပါမက
ရင္အနာပါ ရခဲ့ေပါ့
အသက္က ၄၀ လြန္
မ်က္မွန္ကတစ္လက္ ဂုဏ္နဲ႔စက္ၿပီး
မနက္က၀ယ္လာ ညေနမွာတပ္
ရပ္ရြာကိုေတြး စာကိုေရးေတာ့
ကေလးကလားနဲ႔ သားရဲ႕၀ါသနာ
(ခြင့္လႊတ္ပါ)
အေမ့ဖို႔စာ ကဗ်ာနဲ႔ပဲ ေရးမိတယ္။
တစ္ခုေသာည
ညဥ့္နက္လွၿပီ
ရွိသမွ် ေျမးသား
လသာသာ ကြင္းက်ယ္က်ယ္
ေမ်ာက္အုပ္လယ္ ယုန္ေရာက္သလို
ခုန္ခုန္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ မီးေတာက္ေအာင္ကစားလို႔
ေမာမွသာနား၊ အိပ္သြားၾကၿပီ
ႏြားႏွစ္ေကာင္ စားၿမံဳ႕ျပန္လို႔
ျခဴသံႀကိဳးၾကား
အၿမီးဖ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္
ျခင္ယပ္တာလည္း ၾကားရၿပီ။
အေမရယ္ သားရယ္
ေရေႏြးကရားရယ္
ႏြားလွည္အိုထက္၊ ၾကယ္ၿပိဳးျပက္မွာ
ထန္းလ်က္တစ္ကိုက္၊ ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္
ေလ်ာင္းလိုက္၊ ထိုင္လိုက္
တိုးလိုက္၊ က်ယ္လုိက္နဲ႔
မငိုက္စတမ္း၊ မသမ္းမေ၀
စကားအေထြေထြကို
သားနဲ႔အေမ၊ မနားမေနေျပာခဲ့ၾက…
အဲဒါေတြ သတိရၿပီး
တစ္စကဗ်ာ၊ သီမိပါခဲ့။
ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး
ေသြးေသာက္ႀကီး၊ ခံုမင္းႀကီး
ၿမိဳ႕သူႀကီး၊ ရြာသူႀကီး
ေျမရွင္ႀကီး၊ ထန္းရွင္ႀကီး
ဘုိးႀကီး ဘြားႀကီးမ်ား…
ဘုရားထူးခံၾကတဲ့အေၾကာင္း။
ေငြဓားတစ္ေခ်ာင္း၊ ေၾကးေမာင္းတစ္လံုး
ႏွစ္လံုးျပဴး ေသနတ္နဲ႔ လက္မွတ္ရရြာသူႀကီး
ႏွစ္ဖက္ေသာ ဘုိးႀကီးေတြ
ဘယ္ေျမ ဘယ္ကမ္း
ဘယ္ထန္း ဘယ္ထင္း
ဘယ္ကြင္း ဘယ္႐ိုး၊ ဘယ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးမလဲ
မလြဲတမ္းပုိင္ၾက
ေျမစုေျမခြန္၊ ေျမကၽြန္ေတြ တ႐ံုး႐ံုးနဲ႔
သံုးမကုန္ လွဴမခန္း၊ ခ်မ္းသာစြဆိုတဲ့အေၾကာင္း။
ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ကြာ၊ ေက်းေတာရြာမွာ
တူတန္တာမရွိ၊ ပ်င္းရိအားယား
လူပ်ိဳႀကီး အပ်ိဳႀကီး ဦးႀကီး ေဒၚႀကီးမ်ားၾကားမွာ
ေဟာဒီကသား
ဘယ္ရာသီ ဘယ္လိုဖြားလို႔
ဘယ္အခါ ဘယ္လိုဖ်ားၿပီး
ဘယ္အရြယ္ ဘယ္လိုစကားနဲ႔
ဘယ္လိုသြား ဘယ္လိုလာတဲ့
အေၾကာင္း…။
ဂ်ပန္ေခတ္က
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္၊ ေတာ္လွန္သူမ်ား
ေမာင္မ်ား မတ္မ်ား၊ တူသားမ်ားဟာ
ယခုအခါ ရြာအေရွ႕ထိပ္
ေညာင္ညိဳရိပ္မွာ
ကာကီအက်ႌ ကိုင္းမွာခ်ိတ္
ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္နဲ႔
ပုတီးစိပ္သူ စိပ္တဲ့အေၾကာင္း။
ထန္းရည္အိုးကိုဖက္၊ ထန္းရြက္ကိုခင္း
ထန္းပင္ရင္းမွာ
အိပ္သူ အိပ္တဲ့အေၾကာင္း။
တခ်ိဳ႕က ထြန္စက္ေမာင္း
ေျပာင္း႐ိုးစဥ္းစက္ ခုတ္သူခုတ္။
တခ်ိဳ႕ပိန္ တခ်ိဳ႕၀
တခ်ိဳ႕က သမ၊ တခ်ိဳ႕က ၀ိသမ။
တခ်ိဳ႕က အရည၀ါသီ
တခ်ိဳ႕က ဂါမ၀ါသီ
နီသူနီ ျပာသူျပာ။
မဟာေဆြ အစ မဟာစည္အဆံုး
ဘဂ်မ္း (တင္မိုး)၊ သာႏိုး (ဆံရွည္)
က်ဴေသ က်ဴရွင္၊ ေဗဒင္ ယၾတာ
ရိပ္သာအဆံုး…
အမုန္းအခ်စ္၊ ကဗ်ာသစ္ စာသစ္
အညႇစ္အသတ္၊ အပစ္အခတ္နဲ႔
အညစ္အပတ္မ်ား အေၾကာင္း။
ဆရာလြမ္းမွသည္ ဆရာစြမ္းအထိ
ခင္ေမာင္ရင္မွသည္ ခင္ေမာင္ခ်င္းအထိ
က်ီးသဲေလးထပ္မွသည္ ကမ္းနားေျခာက္ထပ္အထိ
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မွသည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အထိ
အင္းလ်ားကန္မွသည္ ၾကာနီကန္အထိ
စိုင္းထီးဆုိင္မွသည္ ကြမ္းယာဆုိင္အထိ
ဘိန္းျဖဴမွသည္ ဘိန္းျပာ ဘိန္း၀ါအထိ
မွတ္မိမွတ္ရာ၊ ဖတ္မိဖတ္ရာ
စပ္မိစပ္ရာေတြ အေၾကာင္း။
အေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေထာင္ကအထြက္
ထန္းလ်က္ေကၽြးရင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္
"လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လွယ္ရယ္"
"ဘုန္းေမာင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္"
"… ေတာ့ကာသာဘဲရယ္"
ငယ္စာ ငယ္စကား၊ သားနဲ႔အေဖ
စာေတြ ေပေတြထဲမွာ
သူရဲေကာင္း ရွာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း။
အေဖရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္
လယ္ျပင္ေပၚ ေျပာင္းခင္းၾကား
ေျပာင္းဖူးဖုတ္စားရင္း
ေသနတ္နဲ႔ဓား၊ တစ္လွည့္စီကစား
သားတစ္ျပန္ ဘတစ္ျပန္
အအုပ္နဲ႔အခံ၊ ကာရန္ ကစားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း။
ညီငယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
ေလွ်ာ္ခြာတဲ့ ေခ်ာင္းအစပ္
မေနာ္ႏြယ္ ဘဂၤလား
သရက္ရြမ္းမ်ား ခတ္ရင္း
ေနာင္သိဒၶတ္ ၾကာျခည္လွပ္ဆဲ
စိတ္ျပတ္နဲ႔ မင္းနန္၊ ေနာင္ေတာ္ကို ခ်န္
ဆံေတာ္ကို မခ်၊ သပိတ္သံ မျပဘဲ
နိကၡမ က်င့္တဲ့အေၾကာင္း။
မိေခြးရယ္၊ မိေအးရယ္
ကၽြန္ေတာ္ င၀က္ရယ္၊ အေဒၚ ေဒၚႂကြက္ရယ္
ၾကက္သြန္က်င္း ေရေလာင္း၊ ေဆးခင္း ေပါင္းေပါက္
၀ါေကာက္ ပဲတူး၊ ေဆးခူး ေဆးလွန္း
ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ထန္းရည္ခ်ိဳ
ခ်ိဳခ်ိဳေမႊးေမႊး၊ အသည္းေအးေအာင္
အၿမဲေလြးၾကတဲ့ အေၾကာင္း။
၀ါခင္းအစပ္၊ မားမတ္တဲ့ ပင္လက္ပံ
ဆက္ရက္ေတြ ခ်ိဳးေတြ ညိဳးညိဳးညံေတာ့
ရြာအျပန္ ခရီးတစ္ေထာက္
လက္ပံပြင့္ေႂကြ ေလထီးေတြကို
သမီးေတြႏွစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္
လုယက္လို႔ ေကာက္ၾက
သံုးေယာက္ရဲ႕အသံ၊ ေတာလံုးလွ်ံ
ကိုးေယာက္လို ညံတဲ့အေၾကာင္း။
ဘိုးဘြားကုသိုလ္၊ ကန္ေပါက္ လွ်ိဳေစာင္း
ႏြားသိုးႏွစ္ေကာင္၊ ဖိုးေမာင္ ေက်ာင္းလို႔
ထေနာင္းလဲ တံုး၊ ထန္းလဲ ျပဳန္းတဲံ
သခၤ်ဳိင္းကုန္းက၊ သံုးပင္ဇရပ္
ၾကက္လွ်ာဆူး၊ နဘူးပတ္ခ်ိန္
သြပ္ခ်ပ္အမိုးကို၊ သူခိုးေတြခြာေတာ့
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေသတၱာျဖစ္
ရြာဦးေက်ာင္းက၊ ေခါင္းေလာင္းေတြလဲ
မၿမဲအနိစၥ၊ သခၤါရနယ္ထဲ
လွည္းသမား ထြန္စက္ေမာင္း
ရြာေခါင္း ရပ္ေခါင္း၊ ဘာေခါင္းမွ မက်န္ရစ္
ကဗ်ာမွာ စာမွာ၊ ငါ ငါ ငါႏွင့္
ငါ သူတစ္ပါး၊ က်ားက်ားမမ
တစ္ေန႔က်ေတာ့
သခၤါရ တံခါးေပါက္ကို အလ်ားေမွာက္ၿပီး
ေခါက္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း။
ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း
အေၾကာင္းမ်ိဳးစံု၊ ျဖစ္မ်ိဳးစံု
ေျပာမကုန္၊ မ႐ိုးႏုိင္
သန္းေခါင္တုိင္၊ သန္းလြဲေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ အသိသား
စကားဟာ ပဓာန မဟုတ္ဘူးလို႔။
ဒီသား….
အႀကီးသား၊ ဘရီးဘရား
တဒီးလႊားလႊားနဲ႔၊ မႀကီးပြားသူ
ခရီးသြား နကၡတ္နဲ႔၊ ယွဥ္ကပ္လို႔ဖြား
ေဗြပါတဲ့ ဖ၀ါးနဲ႔ အေ၀းဆံုးသြား
အေငးဆံုးသား
အေမ့နားကို၊ ႀကိဳးၾကားရံခါ
ခဏသာ လာတဲ့သူ။
သားျဖစ္သူ၊ အပါးက
သြားေခ်၊ နားေခ်၊ အိပ္ပါေခ်
ဆိုေပမယ့္လဲ
အေမ မသြား၊ အေမ မနား
သား သက္လ်ာကို၊ ႀကံဳလာတုန္းမွာ
ၿပံဳးကာ ရယ္ကာ၊ ပုတ္ခတ္ကာနဲ႔
ၾကည့္ကာမ၀
သန္းေခါင္ေက်ာ္ သန္းလြဲက်မွ
ခဏဖယ္ခြာ
အေမ ေမွး႐ံု ေမွးရွာတယ္။
အ႐ုဏ္အတက္၊ ကုလားတက္သံအၾကား
ႏြားစာအေကၽြး၊ ဆန္အေဆး
ေျမးတစ္ေယာက္ကိုႏိႈး၊ တီးတိုးတီးတိုးနဲ႔
ရြာ႐ိုးကို ေလွ်ာက္ခဲ့
သားေျမးေတြ ေသာက္စရာ
ႏြားႏို႔ရွာ ဆိတ္ႏို႔ရွာ
သကာလုပ္ မုန္႔ဖုတ္
အေမ အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ၿပီ။
ေခါင္းေပၚမွာ တဘက္တင္
အိမ္စဥ္ အႏွံ႔သြား
ယုန္သား၀ယ္၊ ဂ်ံဳသၾကား၀ယ္
ရက္ကန္းရွယ္သလို
ရြာလယ္ ရြာ႐ိုး၊ လြန္းထိုး လာသြား
ငွားလိုက္ ေခ်းလိုက္၊ ေကၽြးလိုက္ တိုက္လိုက္
ခ်က္ျပဳတ္လုိက္နဲ႔၊ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္ယို
အေမအို
သားကို ေကၽြးလို႔ ေမာတယ္မရွိ။
ေၾသာ္…. ခုအခါ
အေမ့ရြာ သားမေရာက္
သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီ။
အေမ့စာ
"သား၊ အျမန္လာ" တဲ့
ေျပးဟာ လႊားဟာ၊ ႐ုန္းဟာ ကန္ဟာနဲ႔
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ဆုပ္
လက္လုပ္လက္စား၊ အေမ့သား
ဓားေတာင္ မဆီး၊ မီးပင္လယ္ မျခား
အေမ့ေခၚသံ ၾကားေသာ္လည္း
၀မ္းသမုဒၵရာ၊ အူဂဂၤါျခားတာေၾကာင့္
သား မလာ၊ ေျမး မလာ
ကဗ်ာတို ပူပံုပန္းႏွင့္
စာတစ္ညိဳ၊ လူႀကံဳကမ္းရတယ္။

အေမ စားဖို႔
ဘားပလက္၊ တစ္ဘူး ႏွစ္ဘူး
ကလူးကိုး တစ္ထုပ္စ ႏွစ္ထုပ္စ
တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ
စတိသာ ပို႔အားတဲ့ သားခမ်ာ
အေမ ေပးတဲ့
ဆယ့္ေလးတန္း ပညာနဲ႔
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေသာင္တင္
ကေလာင္မင္ အက္ဆစ္စြက္
ဟိုပက္ ဒီေကာ္
တစ္ေန႔ေသာ္ ပိုင္ႏိုး ႏုိင္ႏိုးနဲ႔
ေ၀ဖန္ေရး က်ားဆိုးကို
အားႀကိဳးမာန္ခဲ အၿမီးကို ဆြဲမိေပါ့။
ေၾသာ္…. အေမ့ရြာ သားမေရာက္
သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာ၊ သံုး၀ါ ေရႊ႕ဆုိင္း။
"မလာျဖစ္ႏုိင္ဘု၊ ၀ါေခတ္တစ္ခါကုန္ေတာ့" လို႔
ေတးအႀကံဳ ေရွးပံုနဲ႔ လြမ္းလိုက္ကဲ့
ဆန္ပန္း တျပာျပာ၊ အိမ္ၾကမ္း တခါခါနဲ႔
ႏြားျပာ တသသ၊ ၀ါးဖ်ာ တမမ
စားစရာ တခ်ခ်
အမ်ားတကာကို သားစာျပပါလို႔
အိမ္၀မွာ အေမႀကိဳေရာ့
ေနညိဳခ်ိန္တုိင္း။

၀င္းေဖ

တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခု

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူသူရွင္းေသာ မကၠဆီကို ကမ္းေျခတစ္ေနရာမွာ သူေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပသည္။

ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေျခမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းက ဟိုးအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ နည္းနည္းနီးလာေတာ့ ေဒသခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ သည္လူက ကမ္းေျခေသာင္စပ္မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကို ငံု႔ေကာက္ကာ ပင္လယ္ေရထဲ လႊင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လုိပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တစ္ခုခုေတြ႔လွ်င္ ေကာက္ယူလုိက္ လႊင့္ပစ္လုိက္ လုပ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူ႔အနား ေရာက္သြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ လိႈင္းႏွင့္ပါလာၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ၾကယ္ငါးေတြကို ေရထဲ ျပန္ပစ္ထည့္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။
သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးၾကည့္သည္။ “မသိလုိ႔ ေမးပါရေစဗ်ာ၊ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္”
“ၾကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပို႔ေပးေနတာေလ၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ၊ အခု ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ၾကာရင္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြက ဆုိသည္။ “ဒါေပမယ့္ ဒီကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကယ္ငါးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လို လုိက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ျပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ့၊ ဒီေသာင္စပ္တုိင္းမွာ ရွိေနမယ့္ ၾကယ္ငါးေတြ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္မလဲ”
ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ “တျခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးျခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားသြားတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လုိက္ေလသည္။

( ဆုိလုိသည္မွာ ေလာကမွာလုိအပ္ခ်က္ေတြ လိုအပ္ေနသူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတဲ့အတြက္ အားလံုးကို တဦးတေယာက္တည္းနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းကူညီေပးလို႔မရႏုိ္င္ေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏုိင္
တဲ့အင္အားနဲဲ႕ စာနာမႈတရားေလးကုိအေျခခံျပီး တစ္ဦးခ်င္းလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆုိရင္ ေလာ
ကမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြေလ်ာ့နည္းသြားႏုိင္ျပီး သာယာလွပတဲ့တဲ့လူ႕အသုိက္အ၀န္းတခုကုိဖန္
တီးလွ်က္ လူသားပီသတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကဘုိ႔သင့္ပါတယ္.)

ေဖျမင့္။

ကမာၻေက်ာ္ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားသူေတြ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ အရြယ္တုန္းက

ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူေတြမွာ တခ်ိဳ႕က ကိုယ္ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သိခဲ့တယ္။ အဲဒီ အသိကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ မမွိတ္မသုန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ တစ္ရပ္ရပ္ကို ရွာေတြ႕သြားတယ္။ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအလုပ္နဲ႔ ရပ္တည္မႈ ပံုစံသစ္ တစ္ခုခုကို အစျပဳၿပီး ေအာင္ျမင္ႂကြယ္ဝလာတယ္။ ဘီလ်ံနာသူေဌး မာ့ခ္ကူဘန္ဟာ သူ႔အသက္ (၂၅)ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္တုန္းက အရက္ဘား တစ္ခုမွာ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ WALLStreet မွာ လူတကာ ေလးစားရတဲ့ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီး လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးႀကီး မာသာ စတီးဝပ္ဆိုရင္ အသက္(၂၅)ႏွစ္ အရြယ္မွာ စေတာ့ရွယ္ယာ ပြဲစားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းက သူဟာ ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အားလံုးဟာ အလွည့္အေျပာင္း တစ္ခုခုကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ေရြးခ်ယ္ရင္း ေအာင္ျမင္လာၾကတယ္။ ႀကီးပြား တိုးတက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ အရြယ္ဟာ မ်က္ေမွာက္ကာလနဲ႔ ျခားနားလြန္းတဲ့ အတိတ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီ။ ကမာၻ႕အေက်ာ္ၾကားဆံုး စာရင္းဝင္ လုပ္ငန္းရွင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ ငယ္ဘဝက ဘယ္လိုဘယ္ပံု ရပ္တည္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာကို Business INSIDER က ေဆာင္းပါးတစ္ခု အေနနဲ႔ စုစည္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။

မာ့ခ္ကူဘန္ (ITႏွင့္ အားကစားဆိုင္ရာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ငန္းရွင္)


HOW TO WIN at the Sport of Business စာအုပ္မွာ “ကၽြန္ေတာ္ ဒဲလက္စ္ကို ေရာက္လာေတာ့ အရမ္း႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ အိပ္ခန္း(၃)ခန္း ပါတဲ့ တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာ လူ(၆)ေယာက္ စုေနၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရတယ္”လုိ႔ ကူဘန္က ေရးထားခဲ့ပါတယ္။ အသက္(၂၅)ႏွစ္ အရြယ္တုန္းက ကူဘန္ဟာ အင္ဒီယားနား တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရၿပီး ဒဲလက္စ္ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ အေျခခ်လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ ဘားဆိုင္တစ္ခုမွာ အရက္စပ္ေပးရတဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္ရည္သံုး PC ကြန္ပ်ဴတာ Software ေတြ လက္လီေရာင္းခ်တဲ့ YOUR BUSINESS Software ကုမၸဏီမွာ အေရာင္းဝန္ထမ္းအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာပဲ အလုပ္ျဖဳတ္ ခံလုိက္ရတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုရာမွာ ကုမၸဏီနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ဖို႔ထက္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ဖုိ႔ အႀကံေပးခဲ့လို႔ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကေန သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ MicroSolutions ကို ဖြင့္လွစ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရခဲ့တယ္။ အဲဒီလုပ္ငန္းအတြက္ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္္ေဟာင္း YOUR BUSINESS Software ဆီကေန အေထာက္အပံ့ေတြေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၉၀)ျပည့္ႏွစ္မွာ MicroSolutions ကို CompuServe ဆီ ေဒၚလာ(၆)သန္းနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းလိုက္ေတာ့ ကူဘန္တစ္ေယာက္ အခြန္ႏုတ္ၿပီး ေဒၚလာ(၂)သန္းေလာက္ အျမတ္ထြက္သြားတယ္။ အခုဆိုရင္ ကူဘန္ရဲ႕ ခန္႔မွန္းေျခ ႂကြယ္ဝမႈဟာ ေဒၚလာ (၂.၆)ဘီလီယံေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ သူဟာ ဒဲလက္စ္ အေျခစိုက္ NBA ဘက္စကက္ေဘာအသင္း DALLAS Mavericksကိုလည္း ဝယ္ယူထားပါတယ္။ ==============


မာသာစတီးဝပ္ (စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္၊ စာေရးဆရာမ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွဴး)

အေမရိကန္မွာ သူ႔နာမည္ကို လူတိုင္းလိုလို သိေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ိဳး မေရာက္ခင္တုန္းက စတီးဝပ္ဟာ WALL Street မွာ သာမန္ စေတာ့ရွယ္ယာ ပြဲစားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ (၅)ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းက သူဟာ ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္ပါ။ “အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက WALL Street မွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အေရအတြက္ အရမ္းနည္းေသးတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ တူတူညီညီ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္စြမ္း မရွိဘူးလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မခံစားမိခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ စေတာ့ရွယ္ယာ ပြဲစားတစ္ေယာက္ ဘဝမွာ ကၽြန္မ အမ်ားႀကီး ပညာရခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္”လုိ႔ စတီးဝပ္က PBSရဲ႕ Makers အစီအစဥ္ အင္တာဗ်ဴးမွာ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ေဒၚလာသန္း(၇၀၀)ေလာက္ ႂကြယ္ဝတဲ့ အမ်ိဳးသမီး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔လက္ေအာက္မွာ အေရာင္းဆိုင္ေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္။ Martha ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြကို (၇)ႏွစ္ၾကာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ဖူးၿပီး စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔လည္း အေမရိကန္မွာ Bestseller တန္းဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Martha Stewart LIVING မဂၢဇင္းကိုလည္း ဦးစီးထုတ္ေဝေနပါတယ္။ =================



ရက္ဖ္ေလာ္ရန္ (နာမည္ေက်ာ္ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာ)

RALPH LAUREN Corporation အမည္နဲ႔ ဖက္ရွင္ အဝတ္အထည္ ကုမၸဏီႀကီး တစ္ခုကို မတည္ေထာင္ႏုိင္ခင္တုန္းက ေလာ္ရန္ဟာ စစ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စတိုးဆိုင္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေလာ္ရန္ကို နယူးေယာက္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အဲဒီတုန္းက ရက္ဖ္လစ္ရွစ္ဇ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပါ။ အသက္(၁၅)ႏွစ္မွာ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္ကို ေလာ္ရန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔နာမည္ Lifshitz ဆိုတဲ့ စကားလံုးမွာ Shit ဆိုတာ ပါဝင္ေနလုိ႔ မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ေလာ္ရန္က ေအာ္ပရာ ဝင္းဖေရးကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဘာ႐ုခ်္ေကာလိပ္မွာ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး ဆိုင္ရာ အထူးျပဳ သင္ယူခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာ အမႈထမ္းခဲ့တယ္။ အသက္(၂၄)ႏွစ္မွာ တပ္ကထြက္ၿပီး စတိုးဆိုင္ တစ္ခုမွာ အေရာင္းဝန္ထမ္း လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အသက္ (၂၆)ႏွစ္မွာ ေလာ္ရန္ဟာ ဥေရာပ အေငြ႕အသက္ လႊမ္းေနတဲ့ လည္စည္း ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္း တစ္ခုကို တီထြင္ခဲ့တယ္။ သူ႕မွာ ဖက္ရွင္အျမင္ ရွိေနမွန္း သိသြားတဲ့ေနာက္ တန္ဖိုးႀကီး ဖက္ရွင္ေတြ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်တဲ့ NEIMAN MARCUS ကုမၸဏီက ခ်ိတ္ဆက္လာခဲ့တယ္။ (၁၉၆၇)ခုႏွစ္မွာ မက္ဟန္တန္က ဖက္ရွင္လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးႀကီး ေနာ္မန္ ဟီလ္တန္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ပထမဆံုး လည္စည္း ဖက္ရွင္ဆိုင္ကို ေလာ္ရန္ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကစၿပီး Poloဆိုတဲ့ ဖက္ရွင္ အမွတ္တံဆိပ္ကို အသက္သြင္းႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာ္ရန္ရဲ႕ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ ေဒၚလာ (၇)ဘီလီယံဖိုးေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။' ===================================



ေဂ်ေက႐ိုးလင္း (စာေရးဆရာမ)

ကမာၻေက်ာ္ HARRY POTTER ဇာတ္လမ္းေတြကို ဖန္တီးေရးဖြဲ႕ခဲ့သူ အေနနဲ႔ ႐ိုးလင္းကို လူတိုင္းလိုလို သိခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ သူ႔အသက္ (၂၅)ႏွစ္ေလာက္ ေမွာ္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုအေၾကာင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္ကူးရလာခဲ့တယ္။ HARRY Potterနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႐ိုးလင္း စိတ္ကူးမိလာပံုက အဆန္းပါ။ ရထားစီးရမယ့္ ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ (၄)နာရီေလာက္ ေနာက္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိုေတြးဒီေတြး စိတ္ကူးယဥ္ရင္း HARRY Potter ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးကို ပံုေဖာ္မိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနခင္းမွာပဲ Harry Potter ရဲ႕ ပထမဆံုး စာအုပ္ကို အၾကမ္းထည္အဆင့္ အျဖစ္ ႐ိုးလင္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း အၿပီးသတ္ခ်ိန္ထိ ေရာက္လာဖို႔ကေတာ့ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ၾကာျမင့္ခဲ့တယ္။ ႐ိုးလင္းဟာ ႏိုင္ငံတကာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အဖြဲ႕ရဲ႕ လန္ဒန္႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္က Harry Potter ဆီပဲ ခဏခဏ ေရာက္ေနေတာ့ အလုပ္မွာ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ရွိလာၿပီး အလုပ္ထုတ္ခံလုိက္ရတယ္။ အလုပ္က ရတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးကို အမွီျပဳရင္း ႐ိုးလင္းဟာ Harry Potter ဝတၳဳေတြကို ေဇာက္ခ် ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ႐ိုးလင္းအေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ ကြာရွင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ Harry Potter ကို ဖန္တီးေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာ ႐ိုးလင္းဟာ စိတ္က်ေဝဒနာကိုလည္း ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသးတယ္။ အခက္အခဲေတြၾကားကေန (၁၉၉၅)ခုႏွစ္မွာ Harry Potter ဝတၳဳကို အၿပီးသတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္(၂)ႏွစ္ အၾကာမွာ ထုတ္ေဝေရာင္းခ်ေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ ဝတၳဳတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဆက္႐ိုက္ေတာ့ ဝက္ဝက္ကြဲ ေအာင္ျမင္တယ္။ Forbes မဂၢဇင္းက (၂၀၀၄)ခုႏွစ္မွာ ႐ိုးလင္းဟာ စာေရးဆရာ တစ္ဦးအေနနဲ႔ ပထမဆံုး ဘီလီယံနာ သူေဌးျဖစ္လာသူလုိ႔ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ =============================



ေဂ်းဇီး (အဆိုေတာ္၊ ဂီတပ႐ိုဂ်ဴဆာ)

ေရွာင္ကာတာဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က ဘရြတ္ကလင္း အရပ္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ ကမာၻ႕ဂီတ ေလာကမွာ ဩဇာအႀကီးဆံုး ၾကယ္တစ္ပြင့္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အသက္(၂၀)ေလာက္ အရြယ္မွာ ေဂ်းဇီးဆိုတဲ့ နာမည္ကို လူသိမ်ားလာပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နည္းနည္း အၾကာမွာေတာ့ သူဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ တက္လမ္းရွိတဲ့ Rapဂီတ အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳ ခံလာရတယ္။ ေဂ်းဇီးဟာ အသက္(၂၇)ႏွစ္ အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးသီဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး အယ္လ္ဘမ္ျဖစ္တဲ့ REASONABLE Doubt ကို ထုတ္ေဝျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဒီကေန႔ ႂကြယ္ဝမႈဟာ ေဒၚလာ သန္း(၅၂၀)ေလာက္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူ အဆိုေတာ္ ဘီယြန္းေဆးရဲ႕ ႂကြယ္ဝမႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ႂကြယ္ဝမႈဟာ ေဒၚလာ သန္း(၉၀၀)နီးပါးေလာက္ ရွိလာပါတယ္။ =========================



မယ္ရစ္ဆာေမယာ (YAHOO ၏ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္)

သူ႔အသက္ (၂၄)ႏွစ္မွာ ေမယာဟာ GOOGLE ကုမၸဏီ (Yahoo ၏ ၿပိဳင္ဘက္)ရဲ႕ အေယာက္(၂၀)ေျမာက္ ဝန္ထမ္းအေနနဲ႔ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ Googleရဲ႕ ပထမဆံုး အမ်ိဳးသမီး အင္ဂ်င္နီယာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Googleမွာ (၁၃)ႏွစ္ၾကာေအာင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ (၂၀၁၂)ခုႏွစ္မွာ Yahoo ကို ကူးေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္ ရာထူးေနရာနဲ႔ပါ။ ေမယာဟာ ဒီကေန႔ အေအာင္ျမင္ဆံုး နည္းပညာ လုပ္ငန္းစုႀကီး တစ္ခုျဖစ္ေနတဲ့ Google မွာ အေျခခံ အက်ဆံုး အစျပဳခဲ့တဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုမွာ ေမယာက “(၁၉၉၉)ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလတုန္းက ကၽြန္မကို Google က အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးေခၚတယ္။ ပင္ေပါင္ကစားတဲ့ စားပြဲတစ္လံုးမွာ ကၽြန္မ အင္တာဗ်ဴး ေျဖခဲ့ရတယ္။ အဲဒါက ကုမၸဏီရဲ႕ အစည္းအေဝး စားပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက Google မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ လူ(၇)ေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္”လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေမယာဟာ Google မွာ ရာထူးအမ်ိဳးမ်ိဳး တာဝန္ယူခဲ့ၿပီး Google ရဲ႕ ဖန္တီးမႈ အမ်ားစုမွာ အဓိက ေနရာကေန ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ Yahoo ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့တဲ့ေနာက္ ေမယာဟာ ကုမၸဏီရဲ႕ အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္၊ ဥကၠ႒ ရာထူးေတြကို တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ဒါ႐ိုက္တာ ဘုတ္အဖဲြ႕မွာလည္း ေနရာေပး ခံခဲ့ရၿပီး Forbes မဂၢဇင္းက ေမယာကို ကမာၻေပၚမွာ ဩဇာအႀကီးဆံုး အမ်ိဳးသမီးေတြ စာရင္းအရ အဆင့္(၃၂) သတ္မွတ္ေပးခဲ့တယ္။ Yahoo ဟာ ပထမဆံုး (၅)ႏွစ္အတြက္ ေဒၚလာ (၁၁၇)သန္း လုပ္ခေပးၿပီး ေမယာကို ေခၚယူခဲ့တာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္(၃၉)ႏွစ္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ေမယာရဲ႕ ႂကြယ္ဝမႈက ေဒၚလာသန္း(၃၀၀) အထက္မွာ ရွိေနပါၿပီ။ ==================================================



ဝါရန္ဘတ္ဖတ္ (ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္)

ကမာၻေက်ာ္ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာခင္က ဘတ္ဖတ္ဟာ အေရာင္းသမား ဝန္ထမ္းေလး တစ္ဦးပါ။ သူ႔အသက္ (၂၀)ေက်ာ္ အရြယ္မွာေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာၿပီး အသက္(၂၆)ႏွစ္မွာ လံုၿခံဳေရးဆိုင္ရာ ဆန္းစစ္သူ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ သူဟာ Buffett PARTNERSHIP Ltd ကို တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလုပ္ငန္းက အိုဟားမားမွာ ရွိခဲ့စဥ္ သူအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ အစျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဘတ္ဖတ္ဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေငြရမယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ရွာေဖြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့သူပါ။ ပီေက (CHEWING Gum)ေတြ ေရာင္းခ်ဖူးသလုိ အပတ္စဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြကိုလည္း တစ္အိမ္တက္ဆင္း လုိက္ပို႔ေပးၿပီး ဝင္ေငြရွာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံကို က်စ္က်စ္လစ္လစ္ စုေဆာင္းခဲ့တယ္။ သူလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ေဂါက္သီးေဘာလံုးေတြ လုိက္ေရာင္းတာလည္း ပါတယ္။ ေငြေၾကးတန္ဖိုးကို အေျခခံက်က် နားလည္ၿပီး ၿခိဳးၿခံစုေဆာင္းတဲ့ အက်င့္ေကာင္းက လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ဘတ္ဖတ္ရဲ႕ တက္လမ္းကို ႀကီးႀကီးမားမား အေထာက္အပံ့ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘတ္ဖတ္ဟာ Berkshire Hethaway ကုမၸဏီႀကီးရဲ႕ အဓိက ရွယ္ယာရွင္ ျဖစ္လာၿပီး အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္ အေနနဲ႔လည္း တာဝန္ယူေနပါတယ္။ သူ႔ကို ေမြးဖြားတဲ့ အိုဟားမား ေဒသမွာေတာ့ ဘတ္ဖတ္ကို အိုးဟားမားရဲ႕ ကေဝ၊ အိုဟားမားရဲ႕ နတ္ဆရာ စသျဖင့္ ညႊန္းဆိုဂုဏ္ျပဳ ေခၚေဝၚၾကပါတယ္။ ဘတ္ဖတ္ရဲ႕ လက္ရွိ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈဟာ ေဒၚလာ (၆၇)ဘီလီယံအထက္ ရွိေနပါၿပီ။ (၂၀၁၂)ခုႏွစ္မွာ TIME မဂၢဇင္းႀကီးက ဘတ္ဖတ္ဟာ ကမာၻေပၚမွာ ဩဇာအႀကီးဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ =====================================================



အာဆူလာဘန္းစ္ (XEROX ၏ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္)

ဒီဂ်စ္တယ္ ပံုရိပ္ေဖာ္ နည္းပညာ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ XEROX ရဲ႕ အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္ ျဖစ္မလာခင္မွာ ဘန္းစ္ဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေျခအေနေတြကို အံတု ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသူပါ။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးနဲ႔ စီမံကိန္းအိမ္ရာ တစ္ခုမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ေနာက္ နယူးေယာက္ ပိုလီနည္းပညာဌာနကေန စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္ကေန မဟာဘြဲ႕ကို ရရွိလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ (၁၉၈၀)ျပည့္ႏွစ္မွာ သူဟာ XEROX ကို ေရာက္ရွိလာၿပီး တစ္ဘဝလံုး အဲဒီကုမၸဏီမွာ ျမႇဳပ္ႏွံ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ အသက္(၂၂)ႏွစ္အရြယ္မွာတုန္းက ဘန္းစ္ဟာ အလုပ္သင္ ဝန္ထမ္းအဆင့္ေလာက္သာ ရွိေသးတယ္။ မဟာဘြဲ႕ ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ကို Xerox က အခ်ိန္ျပည့္ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့တယ္။ ဘန္းစ္ရဲ႕ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈနဲ႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္တို႔ေၾကာင့္ ရာထူးျမန္ျမန္ တက္လာခဲ့ၿပီး (၂၀၀၉)ခုႏွစ္မွာ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ “Xerox ကို ကၽြန္မ ေရာက္စတုန္းက ဒီအလုပ္ကို ေရြးလိုက္တယ္ ဆိုတာထက္ မပိုဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အေျခအေန ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးလာရင္ မဆိုးပါဘူးလို႔ ျပန္ေျဖၿပီး အလုပ္ခန္းထဲ ဝင္သြား႐ံုေလာက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကေန လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ ခ်မွတ္ပံု သေဘာတရားေတြ သိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္က ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ System ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြဆီ ယိမ္းသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ျပႆနာေတြကိုက လုပ္ငန္းတစ္ခုပဲေလ”လုိ႔ ဘန္းစ္က ဆိုပါတယ္။ ဘန္းစ္ဟာ Fortune မဂၢဇင္းက ေရြးခ်ယ္တဲ့ အေမရိကန္ရဲ႕ ထိပ္တန္းကုမၸဏီ (၅၀၀)ထဲက တစ္ခုမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္ တာဝန္ယူဖူးတဲ့ အာဖရိကန္အႏြယ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ===========================



မာ့ခ္ဇက္ကာဘာ့ဂ္ (FACEBOOK ၏ အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္)

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေရာ၊ တစ္ကမာၻလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ပါ လူသံုးအမ်ားဆံုး SOCIAL NETWORKING ဝက္ဘ္ဆိုက္ျဖစ္တဲ့ Facebook ကို ထူေထာင္သူ ဇက္ကာဘာ့ဂ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ အရြယ္ေတြကို Facebook အတြက္ပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ျမႇဳပ္ႏွံ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အသက္ (၂၅)ႏွစ္အရြယ္ (၂၀၀၉)ခုႏွစ္မွာ Facebook ဟာ ေငြေၾကးအရ အက်ိဳးအျမတ္ စရလာခဲ့ၿပီး အသံုးျပဳသူ သန္း(၃၀၀)ေလာက္ ရွိလာပါၿပီ။

အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇက္ကာဘာ့ဂ္က ဒါဟာ Facebook အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ အစပ်ိဳးေနတုန္း အဆင့္သာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “လူေတြအခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကံဆထားတဲ့ နည္းလမ္းေတြအတြက္ ဒါဟာ အစျပဳမႈ အဆင့္သာ ရွိပါေသးတယ္”လုိ႔ ဇက္ကာဘာ့ဂ္က သူကိုယ္တုိင္ အစျပဳ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ SOCIAL NETWORKING ဝက္ဘ္ဆုိက္ေပၚမွာ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ ဇက္ကာဘာ့ဂ္ဟာ Time မဂၢဇင္းရဲ႕ တစ္ႏွစ္တာ အထူးခၽြန္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳေရြးခ်ယ္ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဇက္ကာဘာ့ဂ္ အပါအဝင္ လူ(၅)ေယာက္က စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ FACEBOOK ဟာ အခုဆိုရင္ ကမာၻေပၚမွာ အသံုးျပဳသူ (၁.၃)ဘီလီယံအထက္ ရွိေနၿပီး လစဥ္လတိုင္း တိုးပြားေနတုန္းပါပဲ။ ဇက္ကာဘာ့ဂ္ဟာလည္း အသက္(၃၀)အရြယ္မွာ ေဒၚလာ (၃၃.၁)ဘီလီယံေလာက္ ႂကြယ္ဝေနပါၿပီ။ =========================



ေဟာင္းဝပ္႐ႈတ္ဇ္ (Starbucks ၏ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္)

ေျမာက္ပိုင္း မစ္ခ်ီဂန္ တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ႐ႈတ္ဇ္ဟာ Xerox ကုမၸဏီမွာ အေရာင္းဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ စၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔အရည္အေသြးကို သတိျပဳမိလာတဲ့ေနာက္ Hammerplast ဆိုတဲ့ ဆြီဒင္ေကာ္ဖီမႈန္႔ ကုမၸဏီ တစ္ခုက ႐ႈတ္ဇ္ကို ေခၚယူခဲ့ပါတယ္။ Hammaerplast ကို ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ႐ႈတ္ဇ္ရဲ႕ အသက္က (၂၆)ႏွစ္ပါ။ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း သူဟာ ဆီယက္တဲလ္ ၿမိဳ႕ျပင္က Starbucks အမွတ္တံဆိပ္ ဆိုင္ေလးေတြကို ပထမဆံုး သတိထားမိလာတယ္။ သူ႔အသက္ (၂၉)ႏွစ္မွာေတာ့ Starbucks နဲ႔ ပူးေပါင္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ Starbucks ရဲ႕ ေကာ္ဖီလုပ္ငန္းဟာ တျဖည္းျဖည္း တြင္က်ယ္ႀကီးထြားလာၿပီး ၿဗိတိန္က Costa Coffeeနဲ႔အၿပိဳင္ ကမာၻ႕အႀကီးဆံုး ေကာ္ဖီ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ႐ႈတ္ဇ္ဟာ Starbucks ရဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြကို နယ္ေျမေဒသအလုိက္၊ ရာသီဥတုအလုိက္ အံဝင္အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ ႐ႈတ္ဇ္ဟာ ပညာတတ္ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မိသားစုထဲမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း တက္ခြင့္ရဖူးတာဟာ သူပါပဲ။ သူဟာ အေမရိကန္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဘက္စကက္ေဘာအသင္း SEATTLE SuperSonics ကိုလည္း ဝယ္ယူပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႐ႈတ္ဇ္ရဲ႕ လက္ရွိ ႂကြယ္ဝမႈဟာ ေဒၚလာ (၁.၅)ဘီလီယံေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ====================================================



႐ိုမန္ေအဗရာမိုဗစ္ခ်္ (စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္ ခ်ယ္လ္ဆီး ေဘာလံုးအသင္းပိုင္ရွင္)

ကေလးဘဝတုန္းက ေအဗရာမိုဗစ္ခ်္ဟာ မိဘမဲ့ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကီးျပင္း လူလားေျမာက္ခဲ့ရတာပါ။ ေအဗရာမိုဗစ္ခ်္ကို သူ႔ရဲ႕ဦးေလးက ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔အသက္ (၂၁)ႏွစ္ အရြယ္မွာေတာ့ ႐ုရွားလူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ေတြထဲမွာ လႈပ္ရွားေနပါၿပီ။ သူဟာ ဇနီးျဖစ္သူရဲ႕ မိဘေတြက လက္ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးေတြကို အရင္းအႏွီးလုပ္ၿပီး စီးပြားေရး ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၉၀)ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြဟာ ႐ုရွားမွာ ေျခကုပ္ေကာင္းေကာင္း ရေနၿပီး အီဗရာမိုဗစ္ခ်္ပိုင္ ကုမၸဏီေပါင္း (၂၀)ထက္မနည္း ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အသက္(၂၆)ႏွစ္ အရြယ္မွာေတာ့ အစိုးရ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ခိုးယူမႈနဲ႔ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္(၃၅)ႏွစ္ အရြယ္မွာေတာ့ ႐ုရွားရဲ႕ ခ်ဴေကာ့ကာ ျပည္နယ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ျဖစ္လာပါတယ္။ အီဗရာမိုဗစ္ခ်္ကို ကမာၻသိ ထင္ရွားလာေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက (၂၀၀၃)ခုႏွစ္မွာ အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလံုးကလပ္ ခ်ယ္လ္ဆီးကို သိမ္းသြင္း ဝယ္ယူလိုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အီဗရာမိုဗစ္ခ်္ဟာ ေငြေၾကး အလံုးအရင္း သံုးစြဲၿပီး ခ်ယ္လ္ဆီးကို ကမာၻေက်ာ္ ေဘာလံုးကလပ္ တစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ အရြယ္ေတြမွာ ေမွာင္ခိုသမားေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေအဗရာမိုဗစ္ခ်္ဟာ လက္ရွိအသက္ (၄၇)ႏွစ္မွာေတာ့ ေဒၚလာ(၁၄.၂)ဘီလီယံေလာက္ ႂကြယ္ဝတဲ့ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ေအဗရာမိုဗစ္ခ်္ကေတာ့ သူ႕ဘဝရဲ႕ အတိတ္က အမည္းစက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျပစ္မရွိေၾကာင္း ျငင္းဆန္ေနဆဲပါ။ “အဲဒီတုန္းက ဘဏ္စနစ္မွာ ျပႆနာေတြ ရွိခဲ့တယ္ဗ်။ အစိုးရဆီ တင္သြင္းရမယ့္ေငြ မေရာက္လုိ႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံလုိက္ရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔လက္ထဲ ေငြေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္”လို႔ ေအဗရာမိုဗစ္ခ်္က ဆိုပါတယ္။

SOURCE: Businessinsider

http://7daydaily.com/story/21907#.VC1eO-N_vIo